Sebastian, η πιο New York εκδοχή της Μεσογείου
Athens Riviera Premium Xmas Dining
Στο πρώην ιστορικό ξενοδοχείο Fenix της Γλυφάδας, το Ace Hotel αναβιώνει με την τελευταία λέξη του ντιζάιν την παλιά Ελλάδα και μας σερβίρει το οικογενειακό φαγητό στην πιο posh εκδοχή του. Η Ελένη Ψυχούλη κατεβαίνει για το NouPou στην Αθηναική Ριβιέρα και γράφει για το Sebastian.
- 18/12/2025, 12:41
Όπου να κοιτάξεις γύρω σου, τα τελευταία χρόνια, το λεκανοπέδιο μεταμορφώνεται ραγδαία σε έναν ναό φιλοξενίας, σε έναν απέραντο τουριστικό παράδεισο, που πολλές φορές δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Τα πιο πολλά από τα καινούργια ξενοδοχεία μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, επαναλαμβάνοντας μια παγκόσμια διάλεκτο, που σκοτώνει την εντοπιότητα και τον τοπικό χαρακτήρα, σε ένα ομοιόμορφο τοπίο, απαράλλακτο, από το Τόκιο ως τη Σουηδία. Κάτι που διόλου δεν αφορά τον ντόπιο, τον κάτοικο που έχει δει την πόλη να μεγαλώνει και να μεταμορφώνεται μαζί του.
Γι’ αυτό, ίσως, η επίσκεψη στο Ace να είναι διπλά συγκινητική. Από το επιτοίχιο, καμωμένο με χάντρες «Καλώς τους» στο λόμπυ, βυθίζεσαι σε μνήμες παλιές και ξεχασμένες, μια λιτότητα σαν πίνακας του Ντέιβιντ Χόκνεϋ, όπου πίσω από κάθε καινούργιο αντικείμενο, μπορείς ευδιάκριτα να αναγνωρίσεις την Ελλάδα του ΄60 και του ’70, τη χρυσή Ωνάσεια εποχή της Αθηναϊκής Ριβιέρας, την αύρα του Άρη Κωνσταντινίδη και το ντεκόρ των αείμνηστων Ξενία, στα παλιά λουστραρισμένα μωσαϊκά, το χαλί του αργαλιού, τα φωτιστικά, τις πολυθρόνες, την «κεντητή» γραμματοσειρά που υποδεικνύει τα νούμερα των δωματίων και τους χώρους του ξενοδοχείου, τα ψάθινα σκαμπό.
Η γιγάντια τοιχογραφία με τα πουλιά του Πάνου Προφίτη στον εξωτερικό τοίχο και οι πίνακες σε επιστρέφουν στην αισθητική του Μόραλη, κάπου κάτι θα σου θυμίσει Φασιανό και το τεράστιο επιτοίχιο κολάζ μπροστά στο ασανσέρ θα κλέψει νοσταλγικά πολύ από τον χρόνο σου, με διαφημίσεις και αποκόμματα εφημερίδων που διηγούνται όλη τη νεότερη ιστορία του ’60 και του ’70. Εδώ, η πισίνα με την αισθητική που λιτά αντιγράφει τις ταινίες του Δαλιανίδη, είναι η καρδιά της ζωής και της κινητικότητας. Φόντο σε κάθε χώρο του ξενοδοχείου, ακόμη και μέσα στον χειμώνα, σε παραπέμπει σε κοκτέιλ πάρτι με φλούο ποτά στο ηλιοβασίλεμα, το δυνατό καλοκαιρινό αποτύπωμα δεν σκιάζεται από τον γκρίζο ουρανό και το Sebastian, εντελώς μπροστά της, είναι για κάθε ώρα της ημέρας ένας σοβαρός λόγος για να έρθεις και να κλέψεις λίγο καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα.
Με ξενοδοχεία στη Νέα Υόρκη, το Κιότο, το Σίδνεϋ, το Τορόντο και το Παλμ Σπρινγκς, το Ace ξέρει να σέβεται με πάθος τη διαφορετικότητα, να μεταφράζει με νέους κώδικες το άρωμα του κάθε τόπου. Πολυτέλεια προσγειωμένη, για μια αναβαθμισμένη καθημερινότητα που ξέρει χαλαρά να διασκεδάζει, με διαφορετικούς DJs και λοιπές περφόρμανς.
Το Sebastian σε κερδίζει πρωτίστως με τη λιτή αισθητική του, τους διαφορετικούς καναπέδες που δίνουν μια πρωτότυπη άποψη για ένα κλασικό μπιστρό, όμως εδώ, τίποτα δεν είναι κλασικό, πέρα από τη νοστιμιά που ξέρει να ξυπνά μέσα σου μνήμες: οικογενειακά τραπέζια, το φαγητό της μαμάς, η βαθιά γεύση που κοιμάται στην ψυχή του κάθε έλληνα. Executif chef o Elvi Dimitris Zyba (Esthion, The Artist), που έχει διακριθεί από τον οδηγό Michelin, στο τιμόνι της κουζίνας ένα γλυκύτατο και χαμηλών τόνων νέο παιδί, ο Βασίλης Φώτος. Μπορεί να ’ναι νέος, όμως έχει δουλέψει κοντά στους μεγαλύτερους Έλληνες μάγειρες (Μποτρίνι, Ντουνέτα, Κοσμαδάκη) πέρασε 6 χρόνια από το Malconi’s, τον Διόνυσο, τα 7 food sins.
Μια πρώτη ματιά στο μενού, με την αισθητική που θυμίζει μπιστρό στην Νέα Υόρκη ή το Παρίσι, ταξιδεύεις στη Μεσόγειο. Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, όλα είναι εκεί, μπλεγμένα σε μια αγκαλιά, στην ίδια μαρμίτα που δεν έχεις καμιά διάθεση να ξεδιαλύνεις χώρια τα υλικά της.
Αρκεί που υπάρχει στον κόσμο αυτή η μοναδική μπουγιαμπές, ένα βελούδινο, θαλασσένιο σύννεφο με μεστή νοστιμιά, ολόφρεσκο ψάρι, γαρίδα και vongole, σε εκτέλεση που θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις στη Γαλλική Ριβιέρα. Ό,τι καλύτερο για να συνδυάσεις με τη βέρα αριστοκράτισσα φοκάτσα, την πιο νόστιμη που έχω δοκιμάσει ποτέ στην Αθήνα και το σπιτικό ψωμί που ξεχωρίζει από την ομοιομορφία των όσων αγαπούν τελευταία τα νέα εστιατόρια. Ψωμί που θυμίζει γαλλική μπαγκέτα, ολόφρεσκο, αιθέριο, τραγανό ψωμάκι.
Οι σαλάτες έχουν μια άλλη φρεσκάδα, ισορροπίες στη σος και ευδιάκριτα υλικά. Η νισουάζ γίνεται με φιλέτο φρέσκου τόνου, η clean & lean, διαθέτει διαύγεια, σπαράγγι, μπροκολίνι, αβοκάντο και ένα τραγανό τρίμμα από σπόρους και μπαχαρικά. Το fritto misto, με γαρίδα και καβούρι με μαλακό κέλυφος, σε ταξιδεύει τσιφ στο τραγανό, ανάλαφρο τηγάνι της Ιταλίας και σου κλέβει την καρδιά με την ελαφρώς καυτερούλα σος με φρέσκια ντομάτα, σκόρδο και μαϊντανό στο πλάι. Κάθε πιάτο, με τα πολύχρωμα υλικά του, που λες και το κάνουν επίτηδες να ακουμπήσουν τη λιακάδα στο τραπέζι σου, έχει τα δικά του χρώματα, πιο πολύ απ’όλα η άψογα ψημένη σφυρίδα με το ιδιαίτερο πιάζ, φασόλια με ντοματίνια, φασολάκια, μυρώνια και άνηθο.
Υπάρχει, όμως και το πιάτο που θα ερωτευτείς παράφορα, αυτό που θα σε επιστρέψει οπωσδήποτε και ξανά εδώ: η κοτολέτα με το κόκκαλο και την ολοτράγανη κρούστα: τρυφερό, ζουμερό κρέας από μοσχαράκι του γάλακτος, πανάρισμα νοστιμότατο, τηγάνι εξαιρετικό σε βούτυρο κλαριφιέ, με μοσχοβολιά γαλλική, που σπάει τη μύτη. Προσωπικά θα επιστρέψω αφού έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με το πιάτο γκραν σουξέ: αυτό το μισό κοτόπουλο με πατάτες που ψήνεται τη στιγμή της παραγγελίας και κάνει θραύση. Τηλεφωνήστε πριν ξεκινήσετε για να κερδίσετε χρόνο. Και δεν θα σας αφήσω με τίποτα να φύγετε αν δεν δοκιμάσετε την τάρτα λεμόνι: ποτέ μια lemon pie δεν είχε τέτοια φρέσκια, βουτυράτη, φίνα ζύμη, πιο νόστιμη ιταλική μαρέγκα και έναν κήπο από φρέσκα, εξωτικά φρούτα στην κορυφή της.
Βραδιά νόστιμη, χαλαρή, ξεχωριστή. Σ’αυτό συμβάλλει πολύ και το σέρβις του Σπύρου, που ταυτίζεται τόσο με τη γραμμή του μενού: τίποτα στημένο, τίποτα υπερβολικό: μόνο ανθρώπινη φροντίδα στις σωστές δόσεις.