Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας: Ο Γιάννης Πατέρας ζει μια νέα ζωή έχοντας χάσει 100 κιλά
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας, μιλήσαμε με τον Γιάννη Πατέρα, ο οποίος από 248 κιλά έχασε ήδη τα 100 και αφηγείται στο NouPou τα προβλήματα της καθημερινότητας, το bullying στο σχολείο και στη δουλειά, τη ζωή στη νύχτα της Γλυφάδας και τη μεγάλη του απόφαση να υποβληθεί σε χειρουργείο για να αδυνατίσει.
- 04/03/2022
Ο Γιάννης Πατέρας μεγάλωσε και ζει στο Λαγονήσι, ενώ πήγε σχολείο στα βόρεια προάστια και μετά στη Βάρη. Σπούδασε για τέσσερα χρόνια ναυτιλιακά στο Πλίμουθ της Αγγλίας, μέχρι το 2019 που επέστρεψε στην Ελλάδα. Από μικρός αντιμετώπιζε πρόβλημα με την παχυσαρκία, παρόλο που έκανε αγωνιστικά τένις.
Μέσα στην πρώτη καραντίνα έφτασε τα 248 κιλά, κάτι που αποτέλεσε το προσωπικό του αρνητικό ρεκόρ. Έκτοτε, πήρε τη μεγάλη απόφαση να αδυνατίσει και μέχρι σήμερα έχει χάσει 100 κιλά και συνεχίζει για να χάσει τα υπόλοιπα.
Τον συναντήσαμε στο Λαγονήσι και μας μίλησε για την ψυχολογική πίεση και τις αντικειμενικές δυσκολίες που έφεραν μαζί τους τα παθολογικά πολλά κιλά, για το bullying που δέχτηκε λόγω βάρους, για το χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε, για τα φαγητά που μπορούσε να φάει μετά από αυτό αλλά και για τη ζωή του πριν και μετά τη μεγάλη αυτή αλλαγή.
Η παχυσαρκία μπήκε από νωρίς στη ζωή σου; Υπήρχε γενικότερα στην οικογένεια;
Από μικρή ηλικία είχα τάσεις προς την παχυσαρκία, δεν ήμουν δηλαδή ποτέ αυτό που λένε “το αδύνατο παιδάκι”. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, αυτό με τα κιλά εκτινάχθηκε και συνεχίστηκε στην ενήλικη ζωή μου. Στην οικογένεια οι περισσότεροι ήταν παχύσαρκοι, το ίδιο και οι πρόγονοί μου. Εμένα οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να φάω και από ψυχολογικής πλευράς μπορώ να σου πω ότι ήταν ήρεμοι. Θυμάμαι όμως ότι έτρωγα. Οι γονείς μου δεν μου έλεγαν μπράβο, αλλά δεν ήταν επικριτικοί. Πάντως, πέρα από τα πάρα πολλά κιλά που είχα, έκανα πολλά χρόνια αθλητισμό και συγκεκριμένα τένις. Για 4 χρόνια κατέβαινα σε αγώνες και οι προπονήσεις ήταν 4-5 φορές την εβδομάδα από 2 ώρες. Από τα 12 μου μέχρι τα 17 μου, ήμουν αφοσιωμένος στο τένις. Τότε, αυτός ήταν και ο λόγος που με κράτησε να μην πάρω παραπάνω κιλά. Έκανα αρκετές προσπάθειες να αδυνατίσω, πήγα σε γιατρούς, αλλά το πιο βασικό πρόβλημα ήταν οι ώρες που τρεφόμουν, διότι έτρωγα πάντα βράδυ.
Στο σπίτι τι φαγητό υπήρχε;
Γενικότερα στο σπίτι δεν υπήρχε το junk food. Στο σπίτι πάντα υπήρχε φαγητό, οι σαλάτες, υδατάνθρακες, πρωτεΐνη, όσπρια, ψάρια και ό,τι χρειάζεται μια ολοκληρωμένη διατροφή. Αυτό που πιστεύω πως έπαιξε ρόλο ήταν πως είχα κακό ύπνο και έτρωγα σε κακές ώρες.
Έχεις κατηγορήσει κάποιον για το γεγονός ότι έφτασες σε εκείνο το σημείο;
Μέχρι τα 18 μου μπορώ να “κατηγορήσω” το οικογενειακό περιβάλλον. Ήταν δυστυχώς οι καταστάσεις τέτοιες που εγώ επέστρεφα από το σχολείο 16:00 και στις 17:00 είχα προπόνηση. Μετά έπρεπε να μαγειρέψει το φαγητό η μαμά μου και να φάμε στις 21:00, όπου εγώ αμέσως μετά έπεφτα για ύπνο. Μετά την ενηλικίωση, έκοψα τον αθλητισμό και ξεκίνησα το κάπνισμα και να δουλεύω νύχτα. Μετά ήμουν φοιτητής στην Αγγλία όπου κοιμόμουν άστατες ώρες και είτε μαγείρευα συχνά γιατί μου αρέσει να μαγειρεύω, είτε έτρωγα απ’ έξω με αποτέλεσμα να πάρω κι’ άλλα κιλά εκείνη την περίοδο.
Πότε ξεκίνησες να δουλεύεις βράδυ; Σε επηρέασε αυτή η ζωή;
Ξεκίνησα τον Φεβρουάριο του 2012, όντας 17,5 χρονών. Μετά από το 2013 έγινε σύστημα αυτό, 3-4 φορές την εβδομάδα. Δούλευα υποδοχή σε κλάμπ, διοργάνωνα εκδηλώσεις και πάρτι, όμως δεν ήμουν ουσιαστικά στην πρώτη γραμμή λόγω των κιλών, μιας και σε αυτές τις δουλειές παίζει σημαντικότατο ρόλο η εξωτερική εμφάνιση. Έχω δουλέψει σε 6-7 μαγαζιά στη Γλυφάδα και βρίσκομαι σε γνωστό μαγαζί ακόμα και σήμερα. Στην ίδια τη δουλειά όμως το βάρος μου δεν με δυσκόλεψε και δεν αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα. Αλλά σχολούσα στις 5 το πρωί και μετά αμέσως έτρωγα και πήγαινα για ύπνο. Κι αν προσθέσεις και το αλκοόλ, καταλαβαίνεις πως όλο αυτό μετατρεπόταν σε λίπος.
Η καραντίνα, που άλλαξε την καθημερινότητα για όλους μας, εσένα πώς σε επηρέασε;
Τότε ήταν που έφτασα 248 κιλά και αλήθεια δεν το κατάλαβα στην αρχή. Η πρώτη καραντίνα ήταν αυτή που μου έκανε πολύ κακό, γιατί πήρα 35 κιλά σε διάστημα δύο μηνών. Έκανα καθιστική ζωή, έκανα καραντίνα με τον κολλητό μου και παραγγέλναμε συνέχεια ή μαγειρεύαμε και τρώγαμε κακές ώρες. Από τα 200 κιλά και πάνω δεν καταλάβαινα πλέον τη διαφορά.
Το χειρουργείο φαντάζομαι πως ήταν επίπονη διαδικασία και μια δύσκολη απόφαση.
Το χειρουργείο το σκεφτόμουν από το 2018, όσο ήμουν στην Αγγλία. Ωστόσο, επειδή είναι όντως μια επίπονη διαδικασία με δυσκολίες και θέλει αρκετά χρήματα, το ανέβαλα. Λέγεται γαστρεκτομή ή γαστρικό μανίκι. Μόλις το κάνεις, βάζεις ουσιαστικά τη ζωή σου να λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο. Εκεί που μπορούσες να φας ό,τι ήθελες, δεν μπορείς να φας πλέον σχεδόν τίποτα. Το πρώτο εξάμηνο ειδικά δεν μπορούσα να φάω πάνω από μισό τοστ μέσα στη μέρα. Επίσης, για να μάθει και ο κόσμος που σκέφτεται να το κάνει ή μας διαβάζει, ενάμιση μήνα πριν από το χειρουργείο έκοψα το κάπνισμα γιατί ο γιατρός θέτει όρο πως αν δεν το κόψεις δεν σε χειρουργεί. Το οξυγόνο πέφτει στο χειρουργείο, οπότε αν δεν το κόψεις, μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές. Μετά από αυτό, έχω καταφέρει και μέχρι σήμερα δεν καπνίζω παρά μόνο ένα τσιγάρο τον μήνα.
Τι σου επιτρέπει ο γιατρός να φας μετά από ένα τέτοιο χειρουργείο;
Μετά το χειρουργείο μαγείρευε η μαμά στο σπίτι αυτά που μας είχε πει ο γιατρός. Το πρώτο δεκαήμερο τρέφεσαι μόνο με σούπες που είναι ουσιαστικά μόνο ζουμί και με χυμούς που έχουν αφαιρεθεί όλες οι ίνες. Μπορείς να πιεις και καφέ. Μετά τις πρώτες 15 μέρες, ξεκινάς να τρως φρυγανιές, μαλακό τυρί, μπανάνες, βελουτέ σούπα, πουρέ αλλά και πάλι ίσως να μην μπορείς να τα φας αυτά – εξαρτάται από τον κάθε οργανισμό. Το στομάχι έχει πληγή μετά την εγχείρηση και είναι αρκετά ευαίσθητο. Με το πέρας των 30 ημερών περίπου, ξεκινάς να τρως μαλακό μπιφτέκι, ψάρι, αγγούρι και άλλες μαλακές τροφές. Για να φας τα πάντα, περνάνε περίπου 45 μέρες όμως και πάλι θέλει καλό μάσημα της τροφής, έλεγχο και υπομονή. Εγώ προσωπικά αυτό που έμαθα είναι να τρώω με ηρεμία, να κάνω μικρά γεύματα μέσα στη μέρα. Κάτι ακόμα σημαντικό είναι πως, επειδή το σώμα σου δεν μπορεί να παίρνει τα υγρά που έπαιρνε πριν, σου έρχονται συχνά τον πρώτο καιρό ζαλάδες γιατί πέφτει η πίεση. Και αν φας απανωτά αρκετές μπουκιές χωρίς ηρεμία, κάνεις εμετό. Γενικώς, θέλει προσοχή.
Ποιες είναι δύσκολες τροφές για εσένα πλέον και ποιο φαγητό που αγαπούσες δεν μπορείς να το φας πλέον;
Μετά από όλο αυτό, το στομάχι είναι ευαίσθητο οπότε σίγουρα δεν αντέχω τα καυτερά φαγητά. Επίσης δεν μπορώ να φάω κάποια λαχανικά, όπως το μαρούλι και το σπανάκι. Δυστυχώς ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά που ήταν τα μακαρόνια με κιμά πλέον δεν μπορώ να τα φάω. Μόνο κοφτό μακαρονάκι μπορώ και όχι spaghetti. Έρχονται στιγμές βέβαια που λέω “μακάρι να μπορούσε να ανοίξει το στομάχι για λίγο και να ξανακλείσει”. Επίσης, πλέον δεν μπορώ να φάω σουβλάκι τυλιχτό ή γύρο με την έννοια του να το κρατήσω όπως όλος ο κόσμος. Πρέπει να το ανοίξω και να τα φάω ξεχωριστά, σιγά σιγά, σαν κομματάκια.
Τι συμβουλή θα έδινες τελικά σε έναν άνθρωπο που θέλει να αδυνατίσει και σκέφτεται να κάνει το χειρουργείο;
Κάποια στιγμή, ένας άνθρωπος μου είπε πως η καρδιά που έχουμε είναι σαν μια μηχανή βαποριού και, όσο την περιποιείσαι και τη λαδώνεις, τόσο περισσότερο θα δουλεύει το βαπόρι. Όσο την παραμελείς, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσει και θα έχεις προβλήματα. Το μόνο που έχεις να κάνεις με αυτήν την απόφαση είναι καλό στον εαυτό σου. Αυτό το χειρουργείο είναι για το καλό κάποιου και μόνο θετικό πρόσημο έχει.
Στην καθημερινότητά σου πριν το χειρουργείο ποιες ήταν οι δυσκολίες που ίσως ένας μη παχύσαρκος δεν μπορεί να αντιληφθεί;
Πολλές. Πλέον πηγαίνω έξω και δεν σκέφτομαι μήπως η καρέκλα θα έχει χερούλια και δεν θα χωράω. Οδηγώ και τα πόδια μου δεν βρίσκουν στο τιμόνι. Κοιμάμαι και ξυπνάω πιο ξεκούραστος. Το πιο άβολο για έναν παχύσαρκο πάντως είναι να βγει έξω και να δει πως δεν χωράει στην καρέκλα – ή ακόμα χειρότερα να σπάσει μια καρέκλα. Επίσης, όταν είσαι παχύσαρκος, δεν βρίσκεις ρούχα παρά μόνο κατόπιν παραγγελίας. Εγώ ένιωσα πολύ όμορφα όταν μετά από καιρό μπήκα σε γνωστή εταιρεία με φυσιολογικά νούμερα και αγόρασα φόρμες.
Ψυχολογικά πώς σε επηρέαζαν τα κιλά σου;
Το ψυχολογικό κομμάτι πιστεύω πως έχει να κάνει με την προσωπικότητα και με το πώς έχεις μεγαλώσει. Εμένα μπορώ να πω πως δεν μου έκανε διαφορά. Δεν καταλάβαινα διαφορά από τα 170 στα 180 κιλά για παράδειγμα. Δεν με επηρέαζε το ότι είχα πάρει 10 κιλά. Είχα αυτοπεποίθηση και το σπίτι μου με βοήθησε αρκετά σε αυτό. Ακόμα και όταν έφτασα πάνω από 200 κιλά, κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αγαπούσα τον εαυτό μου. Μόνο όταν έφτασα τα 248 κιλά είδα πως οπτικά ήταν άσχημο αυτό που αντίκριζα. Το κίνητρο για αυτή μου την αλλαγή ήταν όμως η υγεία και σε δεύτερη μοίρα η εξωτερική εμφάνιση.
Έχεις δεχτεί bullying είτε στο σχολείο είτε στη δουλειά σου, λόγω του βάρους σου;
Όταν ήμουν στην Αγγλία και είχα πάει σε μια ναυτιλιακή εταιρεία παγκοσμίου βεληνεκούς, θυμάμαι ότι σχολίασαν αρνητικά το βάρος μου. Μου είπαν πως “έρχεσαι και μας παρουσιάζεσαι ως ένας καλός επαγγελματίας σε αυτό που κάνεις και πως αγαπάς τη δουλειά αυτή, αλλά τα κιλά σου δεν τα έχεις χάσει”. Στο σχολείο, από την άλλη, τα παιδιά είναι στυγνοί κριτές και δεν φιλτράρουν αυτά που λένε. Εγώ είχα βέβαια πολλούς ανθρώπους που με αγαπούσαν και, επειδή με ήξεραν από μικρό με είχαν αποδεχτεί. Το bullying το βίωσα όταν πήγα σχολείο στα βόρεια προάστια, που τα παιδιά εκεί δεν με ήθελαν και τα πρώτα δύο χρόνια κύλισαν έτσι. Εμένα μπορώ να πω πως δεν με επηρέασε πολύ, όμως σίγουρα άλλα παιδιά τα παίρνει από κάτω. Μετά πήγα σχολείο στα Νότια και συγκεκριμένα στη Βάρη. Αυτό που αναγνωρίζω στα νότια -μπορεί να έτυχε αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου- είναι ότι τα παιδιά με αγκάλιασαν πολύ. Ήμουν μάλιστα δημοφιλής στο σχολείο, ήμουν στα σχολικά προεδρεία κ.λπ και δεν με έκριναν ποτέ – σε αντίθεση με ό,τι αντιμετώπισα στα βόρεια.
Θα έλεγα πως τα νότια προάστια τα ξέρεις απ’ έξω. Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη;
Το καλοκαίρι μού αρέσει πολύ να πηγαίνω στη Βουλιαγμένη. Όταν δεν έχω και διάθεση, πηγαίνω στη θάλασσα και συσκέπτομαι με τον εαυτό μου. Ο καλύτερος προορισμός βέβαια όλων είναι η Γλυφάδα. Μπορείς να πας για περπάτημα στη θάλασσα, αν θες καφέ, φαγητό, σινεμά, ποτό, τα έχει όλα. Όλη η Ριβιέρα είναι κόσμημα και είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε εδώ. Επειδή μένω στο Λαγονήσι και κάνω δρόμο κάθε μέρα, είτε πας προς Σούνιο είτε προς Φάληρο, η διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι πανέμορφη. Επίσης αγαπημένα σημεία είναι το θεατράκι στο Λαγονήσι, ο Λαιμός της Βουλιαγμένης, κάτω από το tennis club στο Καβούρι της Βουλιαγμένης και οι Αλυκές στη Φωκαία.
