Η ιστορία ενός τενεκέ λαδιού, όπως την αφηγείται ο ίδιος
Μια χιουμοριστική ιστορία για το ταξίδι ενός τενεκέ λαδιού που μεταφέρεται κάθε χρόνο από την Ελλάδα σε όλον τον κόσμο.
- 11/11/2025, 11:51
Με λένε Τενεκέ και είμαι γεμάτος χρυσάφι. Όχι το κίτρινο – το άλλο, το υγρό, το ελληνικό. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έχω την τιμητική μου. Από το χωριό μέχρι τις πιο μακρινές γειτονιές του κόσμου, όλοι με περιμένουν με ανυπομονησία. Πρόσφατα άκουσα ότι ψάχνουν και στο ίντερνετ πώς θα με καλέσουν: «μεταφορά τενεκέ λάδι» ψάχνουν πάνω από 300 άνθρωποι το μήνα. Άκου να δεις!
Η χαρά μου είναι μεγάλη, παρότι ξέρω τι με περιμένει. Το ταξίδι μου δεν είναι εύκολο: φορτηγά, κοντέινερ, αεροπλάνα, έλεγχοι. Αλλά όπου κι αν βρεθώ, με προσέχουν σαν τα μάτια τους. Ειδικά στη μεταφορική εταιρεία Σπουργίτης. Ξέρουν και τη γραφειοκρατία απέξω κι ανακατωτά. Βλέπετε, είμαι τρόφιμο και τα τρόφιμα έχουν τους δικούς τους νόμους: κανονισμούς, πρωτόκολλα, υπογραφές.
Μπορώ να ταξιδεύω για business (εμπορικούς σκοπούς) ή pleasure (προσωπική χρήση). Αγαπημένοι μου προορισμοί; ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Αυστρία και φυσικά Αυστραλία. Αλλά όπου υπάρχει τραπέζι που αγαπά το καλό λάδι, εκεί είμαι καλεσμένος.
Όταν φτάνω στα σπίτια, με βάζουν συνήθως στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη. Εκεί είναι η «βάση μου». Παρέα έχω καθαριστικά, σακούλες και σωλήνες – λίγο παράξενη συντροφιά, αλλά μαθαίνεις να ζεις με ό,τι έχεις. Άλλες φορές με φυλάνε στην αποθήκη, εκεί που μυρίζει χώμα και νοικοκυριό.
Η πιο ωραία στιγμή όμως είναι όταν με βγάζουν για λίγο έξω. Όταν με ανοίγουν προσεκτικά, όταν ακούγεται το πρώτο “γλου γλου”, όταν πέφτει το λάδι στο τηγάνι ή στη σαλάτα και απλώνεται εκείνη η μυρωδιά που θυμίζει σπίτι, χωράφι και ήλιο μαζί. Εκείνη τη στιγμή ξέρω πως η αποστολή μου εκπληρώνεται.
Καμιά φορά, μένω λίγο παραπάνω έξω και κρυφακούω:
«Μμμμ, τέλειο φέτος το λάδι», «Πω πω, τι νοστιμιά!».
Αυτές οι κουβέντες είναι το καμάρι μου.
Όσο αδειάζω, αρχίζω να ονειρεύομαι.
Πιο συχνά φαντάζομαι πως γίνομαι γλάστρα με βασιλικό, σε μια αυλή νησιώτικου σπιτιού. Εκεί, κάθε απόγευμα, με δροσίζουν με νερό και με αφήνουν να ακούω το θρόισμα των φύλλων.
Άλλες φορές σκέφτομαι την ανακύκλωση. Δεν ξέρω ποτέ σε τι θα μεταμορφωθώ μετά — ίσως σε άλλο τενεκέ, ίσως σε κάτι εντελώς καινούριο. Αλλά κάπως έτσι συνεχίζεται ο κύκλος μου.
Και όσο κι αν αλλάξω μορφή, κάτι από μένα θα κουβαλά πάντα τη γεύση της Ελλάδας. Γιατί κάθε σταγόνα που ταξιδεύει μαζί μου, φέρνει ένα μικρό κομμάτι πατρίδας σε κάθε τραπέζι του κόσμου.
Για περισσότερες πληροφορίες για την μεταφορά του ελαιολάδου μπορείτε να επισκεφθείτε την σελίδα https://spourgitis.gr/metafora-elaioladoy/