Ο καλύτερος μου φίλος
Ανήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας, η συντακτική ομάδα του Nou-Pou "κλέβει" λίγο ιντερνετικό χώρο για να αποτίνει φόρο τιμής στη φιλία και να γράψει κάτι σαν την έκθεση που γράφαμε μικροί με θέμα "ο καλύτερος μου φίλος".
- 26/07/2017
- Κείμενο: NouPou.gr
Kωστής Πιερίδης
Θες να ξεκινήσεις να γράψεις για κάτι δύσκολο; Googlάρεις. Σύμφωνα λοιπόν με την Wikipedia: “Φιλία ονομάζεται η σχέση μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων του ίδιου ή και διαφορετικού φύλου, με κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία πλατωνική αγάπη, αφοσίωση και κατανόηση, χωρίς κατ’ ανάγκη να υπάρχει συμφέρον, κίνητρο ή ανώτερος στόχος. Είναι να εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον, και να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Η φιλία δεν καθορίζεται από την φυλή, το χρώμα και την εθνικότητα”. Μεταξύ μας. Αν οι αρειανοί βρουν αυτό το λύμα (μας) για την φιλία θα καταλάβουν τίποτα;
Θα καταλάβουν για το φίλο σου στο δημοτικό που σου χάρισε κάποια στιγμή ένα παιχνίδι και έγραψε στο λεύκωμα σου; Τον οικογενειακό φίλο που πέρασες μαζί του τα ξένοιαστα καλοκαίρια; Για τον κολλητό σου στο Γυμνάσιο που καβάτζωνε στο με τσέπες μπουφάν του τα τσιγάρα; Για την πρώτη φίλη στο Λύκειο που κουβέντιαζες με τις ώρες και έπαψε να είναι φίλη γιατί νιώθατε κάτι “άλλο”; Για τους φίλους σου που βγήκατε στον έξω κόσμο. Που μεθύσατε, ερωτευτήκατε (τα ίδια ενίοτε άτομα – πάρα πολύ ευχάριστη φασούλα), τσακωθήκατε, ταξιδέψατε, μοιραστήκατε, χαλαστήκατε, αλλάξατε, ξεχάσατε, θυμηθήκατε, σταθήκατε στα δύσκολα, χαρήκατε στα εύκολα, ανταμώσατε, αποχωριστήκατε (αγαπημένους ανθρώπους). Η φιλία είναι συναίσθημα. Είναι αυτό το “ζουμί” που έχουμε μέσα μας, ικανό να μας θυμίζει το “άνω θρώσκω”. Η φιλία είναι ύλη. Απ’ αυτές που ζεσταίνουν, πονάνε και γιατρεύουν.
Για το Νίκο, τον Μάκη, τον Τάσο, την Έρη, τη Νάντια, τον Βάιο, τον Αντώνη, τον Σπύρο, τον Βασίλη, την Άννυ, την Αθηνά . Γι’ αυτούς που μας έφυγαν (με κάθε τρόπο) και γι’ αυτούς που θα ρθούνε.
Μαρίτα Αλημίση
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα μου να μεγαλώνει μαζί μου, να με στηρίζει στα δύσκολα και να γιορτάζουμε παρέα κάθε μικρή και μεγάλη χαρά. Μου έδινε τα ρούχα της, με έπαιρνε μαζί της στις βόλτες, την θαύμαζα όσο κανέναν και γελούσαμε ασταμάτητα ασχέτως αν ήμαστε σε πάρτυ ή σε κηδεία. Είναι η ξαδέρφη μου, ήταν πάντοτε “η μεγάλη” και από μικρές είμαστε αχώριστες. Εκείνα τα πολύωρα τηλεφωνήματα όπου τα πάντα έπρεπε να συζητηθούν ενδελεχώς, οι συμβουλές για πάσης φύσεως αισθηματικά ζητήματα, το άγχος για τα μαθήματα που το διαδέχθηκαν τα πιο σημαντικά άγχη αυτής της ζωής, όλα μας έβρισκαν πάντα ενωμένες σαν μία γροθιά.
Ξέρω ότι λένε ότι τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις -εν αντιθέσει με τους φίλους- όμως στην δική μου περίπτωση αυτά τα δύο ταυτίζονται κι αν είχα δικαίωμα επιλογής πάλι εκείνη θα ξεχώριζα ανάμεσα σε μύριες για φίλη, για ξαδέρφη, για στήριγμα. Είναι που το γέλιο και το δάκρυ απαιτούν να τα μοιράζεσαι, είναι που η φιλία αποδείχτηκε το πιο δύσκολο πράγμα να αντέξει στον χρόνο, είναι που ήμασταν και θα είμαστε οι “κοκορόμυαλες” της οικογένειας και τελικά της ζωής. Νικούλα μου σ´ευχαριστώ πολύ και σ´αγαπάω περισσότερο.
ΥΓ: Συγγνώμη για τότε στα κάλαντα που ανέβαζα κάθε τρεις και λίγο την φούστα μου και σε έκανα ρεζίλι. ΜΕ ΕΤΡΩΓΕ ΤΟ ΚΑΛΣΟΝ.
Πάμελα Λύτρα
Από μικρή είχα την ανάγκη να κάνω φίλους και να δένομαι μαζί τους. Ίσως γιατί είμαι μοναχοπαίδι, αλλά και ίσως γιατί κατάλαβα νωρίς πως οι καλές φιλίες είναι θησαυρός.
Στάθηκα λοιπόν τυχερή και έχω φίλους που μετρούν πολλά πολλά χρόνια. Φίλους που δύσκολα ξεχωρίζω, για να βάλω το ταμπελάκι «κολλητός», «κολλητή». Είναι η Μαριλίζα από το Δημοτικό, είναι η παρέα του Γυμνασίου- Λυκείου (Σταμάτης, Νάντια, Λεωνίδας, Ελίνα, Γιάννης, Χαρά, Φίλιππος, Παναγιώτης, Πάνος, Αλέξης, Αντωνία) που έχει σκορπιστεί σε διάφορα μέρη της γης αλλά παραμένει δεμένη, είναι ο Κωνσταντίνος που συναντηθήκαμε τυχαία σε μία κοινή παρέα στην Πάρο, είναι η Χρυσάνθη που δε μπορώ να πω που γνωριστήκαμε και είναι και η Κατερίνα που γνώρισα χορεύοντας σε μία σχολή χορού. Τυχερή γιατί είναι ουσιαστικές φιλίες, που δεν ξεπεράστηκαν με το χρόνο, που δε μπερδεύτηκαν με άλλα συναισθήματα και κατάφεραν να παραμείνουν έτσι αγνές όπως τις είχα εξιδανικεύσει.
Παράπονα έχω και έχουν σίγουρα, αλλά ποιος μένει σε αυτά; Φιλία είναι να έχεις φίλους που είσαι ο εαυτός σου. Να κάνετε βλακείες μαζί μέχρι τα γεράματα (ή και πριν από αυτά). Φιλία είναι να ξέρεις να ακούς κι όχι μόνο να μιλάς, να είσαι έτοιμος/ -η για μία πολύωρη τηλεφωνική συνομιλία (που ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να κάνω), να χάνεσαι αλλά να ξαναβρίσκεσαι με την ίδια ένταση, να χαμογελάς, να έχεις να λες ιστορίες που περάσατε μαζί, να φεύγεις μετά από κάθε βόλτα με το συναίσθημα ότι «όλα θα πάνε καλά γιατί έχεις καλούς φίλους».
Ελίνα θυμήσου Νικολούλη και καρμπόν, Φίλιππε «πεζοπορία» με όλα τα παρελκόμενα στη Μυτιλήνη, Σταμάτη κάνε εικόνα Φουσέκη και δεν καταλάβαινα Χριστό, Αλέξη- Αντωνία Νέον Κολωνάκι, Μαρινόπουλε αποβολή για κοπάνα από εκδρομή (πόσα χρόνια ακόμη θα μου το κοπανάει η μητέρα σου), Πάνο Λαγονήσι 1995 και Vegas «ύμνος» για ένα καλοκαίρι, Λεωνίδα IQ τουλάχιστον, Νάντια που δε θυμάσαι ποτέ τίποτα (ψάρι), Γιάννη ΤΟ προξενιό, Μαριλίζα «πόσες αποκριάτικες στολές είχες πια;», Χρυσάνθη «δεν το πιστεύω» και γυρίσματα για ένα video clip on Trikke, Κωνσταντίνε «τόσα καλοκαίρια» που «βρυκολακιάσαμε», Κατερίνα «μη μιλάς έτσι ρε» (τα άλλα δε λέγονται).
Γραφική εγώ, αλλά αυτοί είναι οι φίλοι μου.
Μαργαρίτα Γραμματικού
Έχω να μιλήσω για τον καλύτερο μου φίλο πιστεύω από την πρώτη δημοτικού σε μια έκθεση με τίτλο «Ο καλύτερός μου φίλος.» Από τότε έχω αλλάξει περίπου 5 καλύτερους φίλους, 50 παρέες και 500 στιγμές στις οποίες είπα με περηφάνια «Αυτός είναι ο καλύτερός μου φίλος.» Σήμερα όμως, δεν θα πω για κανέναν απ’ όλους αυτούς. Δεν θα πω για τις φίλες μου τα τελευταία 10 χρόνια (όχι τίποτα άλλο αλλά θα παρεξηγηθούμε και να δω μετά ποιος δεν θα πάει διακοπές φέτος) αλλά για τον καλύτερό μου φίλο τα τελευταία 5 χρόνια.
Αυτός παιδιά, είναι ο Κυριάκος. Τον Κυριάκο τον γνώρισα στη σχολή, πήραμε μερικά μαθήματα μαζί και κάπου μέσα σε όλο αυτό ταίριαξε το ψώνιο μας για τη ζωή, το φαγητό, τα ποτά και λίγο παραπάνω το δικό του για τα ξενύχτια. Βλέπεις, είναι ο αδερφός που ποτέ δεν είχα. Κι ας μην είναι μικρότερος έτσι όπως εγώ τον νιώθω. Έχει τουλάχιστον την μεγαλύτερη καρδιά σε όλο τον πλανήτη. Είναι ο άνθρωπος που θα αλλάξει τις διακοπές του για να σε δει, εκείνος που θα του πεις ότι δεν είσαι καλά και δεν έχει σημασία αν είναι στη δουλειά ή όχι θα σκιστεί να σου μιλήσει. Όπως επίσης είναι κι εκείνος που ενώ πλέον ζει στον Καναδά είναι πάντα εκεί για σένα (ο Θεός να χει καλά το whatsapp και το skype).
Είναι ο άνθρωπος που θα εκνευριστεί με όλα τα ψυχάκια που έχεις βγει, θα σε βρίσει γιατί είσαι λίγο ηλίθια αλλά πάντα στο τέλος θα βρίσκεις τρόπο να τον τουμπάρεις. Γιατί μπορεί να μην έχουμε μια ξεχωριστή φιλία, αλλά έχουμε σίγουρα ο ένας τον άλλον. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, εγώ θα ήθελα να υπήρχε ένα βραβείο για εκείνον τον φίλο σου που έχει πάει σε 1426392 πάρτυ που δεν ήθελε επειδή εσύ ήθελες να δεις κάποιον. Αυτός αλλιώς λέγεται και ο Καλύτερός σου Φίλος.
*Κι έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφία, συνειδητοποίησα ότι ο Κυριάκος θα μπορούσε να είναι Κινέζος.
Μαρία Πετροπούλου
Όταν ακούω τη λέξη «φιλία», έρχονται στο μυαλό μου συγκεκριμένοι άνθρωποι. Είναι αυτοί που βρέθηκαν στο δρόμο μου στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στο μεταπτυχιακό, και που κατάφεραν να μείνουν, γιατί ξέρεις, κάθε σχέση θέλει προσπάθεια. Είτε ερωτική, είτε φιλική, είτε συγγενική. Είναι λάθος να θεωρούμε τις ανθρώπινες σχέσεις δεδομένες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αντιθέτως, όλα θέλουν προσπάθεια και συνεχές «χτίσιμο».
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους, που μετρούν έξι πραγματικές φιλίες, που έχουν αντέξει στο χρόνο, στις αποστάσεις, αλλά και στις αλλαγές. Γιατί, κακά τα ψέματα. Δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν δέκα ή πέντε χρόνια πριν. Αλλάξαμε, αλλάζουμε. Και τι πιο ευτυχές, από το να εξελισσόμαστε μαζί με τους φίλους μας; Να μη χρειάζεται να πούμε πολλά για να συνεννοηθούμε. Ακόμη και να κάνουμε μέρες να βρεθούμε, να είναι σα να μη πέρασε μια μέρα. Να τσακωνόμαστε, αλλά λίγα λεπτά μετά να γελάμε, να το θυμόμαστε μετά από καιρό και να γελάμε ακόμη περισσότερο.
Είμαι τυχερή που έχω στη ζωή μου την Ελπίδα, την Ειρήνη, τη Νεφέλη, την Κατερίνα, τη Νατάσα και τη Μαρία. Η καθεμία μπήκε στο δικό της χρόνο στη ζωή μου και κατάφερε να μείνει. Άλλες τις βλέπω περισσότερο, άλλες λιγότερο, χωρίς ποτέ, όμως, να χάνεται η ουσία. Είναι αυτές που με υποστηρίζουν περισσότερο από όλους και με κρίνουν (εποικοδομητικά πάντα) πιο αυστηρά από όλους. Γιατί αυτό είναι το νόημα της φιλίας. Να ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου ανθρώπους που δε θα σου χαιδεύουν τα αυτιά, αλλά θα είναι δίπλα σου, ό,τι και να γίνει.
Μικαέλα Θεοφίλου
Για μένα που μεγάλωσα σαν μοναχοπαίδι το θέμα της φιλίας είχε διπλή σημασία, αφενός να βρω φίλες που να μπορώ να εμπιστευτώ αφετέρου να λειτουργούν σαν αδελφές για μένα. Απέτυχα αρκετές φορές με το ψυχαναγκαστικό κριτήριο να βρω φίλη- αδελφή. Πληγώθηκα, προδόθηκα, έμεινα μόνη μου. “Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου“, που λέει και ο Ελύτης. Εντάξει όχι τόσο τραγικά και όχι για πολύ γιατί στο δρόμο μου από το σχολείο, μέχρι το Πανεπιστήμιο, στη δουλειά και μέχρι το ρόλο μου ως μαμά, στάθηκα εξαιρετικά τυχερή και παρά τις δυσκολίες του χαρακτήρα μου είχα τις καλύτερες φίλες. Από το δημοτικό μέχρι σήμερα έχω την παιδική μου φίλη, την Τζόρτζια, με την οποία υπάρχει το μαγικό ότι και μήνες να κάνουμε να μιλήσουμε, όταν θα βρεθούμε θα είναι σαν να ήταν χτες.
Έπειτα είναι η φίλη μου η Βίκυ, συμφοιτήτρια μου από το Πανεπιστήμιο και σήμερα μία άξια συνάδελφος με την οποία συνεννοούμαστε με ένα βλέμμα μόνον. Έχουμε περάσει αξέχαστα φοιτητικά χρόνια, η φιλία μας δοκιμάστηκε, πέρασε σεισμούς και καταποντισμούς, όμως έμεινε όρθια μέχρι σήμερα και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, γιατί ήταν εκεί έμπρακτα στις δύσκολες στιγμές μου.
Έχω την Ανθή. Χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο για τη φίλη μου και αδελφή μου παρόλο που από πέρσι δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, αλλά βρίσκεται παντού και πάντα δίπλα μου. Η Ανθή μου ήταν το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου και ήταν η κολλητή μου σε όλη την εργένικη ζωή μου. Η συνωμοσία των ματιών και των λέξεων ήταν μαγική όταν ήμασταν μαζί.
Τα τελευταία 9 χρόνια που είμαι και μαμά, είχα την απόλυτη τύχη να αποκτήσω φίλες κολλητές, τις μαμάδες των κολλητών του γιου μου. Δε θα μπορούσα να έχω μεγαλύτερη ευλογία από το να υπάρχουν στη ζωή μου η Χριστίνα και η Εύη με τις οποίες έχουμε καθιερώσει εκτός από το αλυσιδωτό babysitting των παιδιών η μία της άλλης, να έχουμε μία jour fixe για τα κρασιά μας και τα μυστικά μας στο λατρεμένο Little Tree Book Cafe.
Με όλες αυτές τις φίλες-αδελφές στη ζωή μου για μένα φίλη/κολλητή είναι αυτή που αγαπάει όλες σου τις παραξενιές, που σε στηρίζει σε κάθε τρέλα, που δε θα σε κρίνει και που θα κρατήσει αιώνια μυστικά. Είναι αυτή που ήρθε και δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό σου. Είναι αυτή που δεν είναι κάθε μέρα μαζί σου αλλά είναι πάντα δίπλα σου. So lucky have you gals!
Μυρτώ Γεωργάκη
Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις να έχεις. Κάπως έτσι είναι για μένα η Όλγα. Η αδερφή μου από διαφορετική μητέρα. Γιατί η αδερφή σου είναι πάντα εκεί για σένα, no matter what, να σε στηρίζει, να σου δείχνει το σωστό και το λάθος, να τσακώνεται μαζί σου χωρίς λόγο και να είναι εκείνος ο άνθρωπος που μπορείς να μοιραστείς μαζί του τα πάντα. Μαζί έχουμε μεγαλώσει, έχουμε αλλάξει, έχουμε τσακωθεί επειδή αγοράσαμε το ίδιο φόρεμα και έχουμε περάσει ατέλειωτες μέρες και νύχτες συζητώντας και αναλύοντας τα πάντα. Έχουμε δακρύσει από τα γέλια και έχουμε κλάψει με λυγμούς, ρωτώντας η μια την άλλη αν τρέχει η μάσκαρα.
Είναι από αυτές τις αδερφικές φιλίες που αντέχουν στον χρόνο, που γεμίζουν την καρδιά σου με αγάπη, την ψυχή σου με κατανόηση και την ζωή σου με χαμόγελα. Είναι από τους ανθρώπους που νιώθεις τυχερός να έχεις δίπλα σου, που όταν τους βλέπεις σου κάνουν την μέρα σου καλύτερη και κάνουν τα προβλήματα σου λίγο πιο υποφερτά, αφού τουλάχιστον θα τα περάσεις μαζί τους
Δημήτρης Κουπριτζιώτης
Δεν είναι ένας. Δεν θα μπορούσε να είναι ένας. Για μένα φίλος είναι αυτός που έχεις μοιραστεί πράγματα κατά την διάρκεια της ζωής σου. Έχεις μοιραστεί σκέψεις, εμπειρίες, ταξίδια, απογοητεύσεις. Κυρίως απογοητεύσεις αλλά και χαρές. Είτε γκομενικές, είτε σοβαρές. Ποτέ οι γκομενικές απογοητεύσεις δεν ήταν σοβαρές, ας μην γελιόμαστε, όσο κι αν έχουν τον περισσότερο χρόνο στην πίτα των συζητήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως γιατί είναι πιο ανάλαφρες, ίσως γιατί μπορούν όλοι να μιλήσουν για αυτές ανεξάρτητα από την δουλειά ή την μόρφωση. Ίσως γιατί πάνε πάρα πολύ με το ποτό, σαν τα φιστίκια.
Με τον Γιώργο, τον Χρήστο, τον Χριστόφορο, τον Χάρη και τον Ηλία μας δένει κάτι πολύ πολύ παραπάνω. Μία σύνδεση που όσο περνάνε τα χρόνια παύει να είναι ποσοτική από την άποψη του χρόνου αλλά γίνεται όλο και ποιοτικότερη σαν ανάγκη. Θα βρεθούμε σπάνια όλοι μαζί, θα κράξουμε αρκετά ο ένας τον άλλον αλλά να ξέρεις ότι αυτό έχει μέσα του πολύ αγάπη. Και αυτή η αγάπη φαίνεται όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό. Είτε καλό είτε κακό, που χωρίς κάλεσμα είμαστε όλοι εκεί και μετατρέπουμε ακόμα και το άσχημο σε γελοίο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που είχα χτυπήσει πέφτοντας με την μηχανή και περιμέναμε στο Λαϊκό να έρθει η σειρά μου. Γελάγαμε μέσα από την ψυχή μας, διακωμωδούσαμε την στιγμή και για κάποια στιγμή ένιωσα ότι μου πέρασε ο πόνος. Μετά την εγχείρηση ο πόνος κράτησε αρκετά αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί οι πέντε σαν τους power rangers και τον έδιωχναν. Τότε καταλαβαίνεις γιατί είναι σημαντικό να έχεις πραγματικούς φίλους.
Υ.Γ.: Η σειρά είναι χρονική με βάση την πρώτη γνωριμία και δεν έχει καμία σχέση με συμπάθεια ή εμπάθεια -όπως είπαμε-. Κάθε σύμπτωση με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχει πολλούς και καλούς φίλους, αποτελώντας έτσι τη φωτεινή εξαίρεση του κανόνα λίγοι φίλοι και καλοί. Η καρδιά μου είναι γεμάτη από εκείνους. Τον Άρη που γνωρίζω από όταν γεννηθήκαμε (μάλλον αυτός με ξέρει απ’ όταν γεννήθηκα, με περνάει ενάμιση μήνα σχεδόν), την Ρίτσα που γνωρίζει κάθε εφηβική μου ανησυχία απ έξω κι ανακατωτά, τον Βαγγέλη και τον Στέλιο που μεγαλώσαμε μαζί κι ακόμη βλέπουμε ο ένας τον άλλο ν΄ αλλάζει (στο μόνο που δεν αλλάζουν είναι στο ό,τι παραμένουν ευφάνταστοι στο να με κράζουν!).
Αλλά είναι και η Σπυριδούλα που με γνωρίζει καλύτερα κι από μένα την ίδια (ΝΑΙ τόσες αναλύσεις έχουμε κάνει!). Και τέλος είναι οι τρελοκοριτσάρες μου Κατερίνα, Σοφία, Νέλλη και Νίκη (λόγω τρέλας κερδίζουν δικαιωματικά το πλεονέκτημα της φωτογραφίας) με τις οποίες μένουμε κυριολεκτικά αξέχαστες όπου κι αν πάμε. Ενίοτε τους σπάω τα νεύρα, ενίοτε μου σπάνε τα νεύρα αλλά κάθε φορά που είμαστε μαζί, είναι σαν ο κόσμος να σταματά και νιώθουμε πως είμαστε μόνες μας, εμείς οι 5, όλες για μία και μία για όλες, ακόμη κι αν βρισκόμαστε στο πιο πολυσύχναστο μέρος του κόσμου.