Καλοκαιρινά ραντεβού στη Vegera: Ο Κωνσταντίνος Νιωτάκης σερβίρει δροσιστικό summer wine στη Βούλα
The Summer Times
Νομίζω σε άκουσα να σιγοτραγουδάς Nancy Sinatra «oοοh summer wine» κι αμέσως έπιασα το vibe! Είναι καλοκαιράκι κι έχεις διάθεση να βγεις για ένα κρασάκι κάπου χαλαρά. Ο πεζόδρομος της Βούλας είναι το after sun στέκι που έψαχνες και ο Ντίνος ο summer hero που θα σώσει τη βραδιά.
- 09/07/2025, 11:40
Ο Κωνσταντίνος Νιωτάκης, μας συστήνεται ως Ντίνος, κι είναι ο άνθρωπος που θα φροντίσει πάντα να δοκιμάσεις κάτι νέο, ένα κρασί που δεν ήξερες ότι θα λατρέψεις. Θα σε κάνει να νιώσεις ότι ανήκεις σε μια μεγάλη παρέα και θα σε σηκώσει από την καρέκλα με τη μουσική του. Μια καλοκαιρινή νύχτα στη Vegera, κάτω από τη δροσιά των πεύκων, με τα τραπεζάκια πάνω στον πλακόστρωτο πεζόδρομο, είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμη έξοδος. Είναι μια γευστική καλοκαιρινή αποπλάνηση!
Αν έχεις πάει στην Cava Vegera στη Βούλα έστω μια φορά, έχεις σίγουρα συναντήσει τον Κωνσταντίνο Νιωτάκη και είναι πιθανό να είχατε μια σύντομη συνομιλία, με θέμα το κρασί. Αν έχεις πάει μόνο μια φορά, ίσως τον πέρασες για sommelier ή σερβιτόρο κι αν έχεις πάει πρόσφατα, πιθανό να τον συνάντησες σε ρόλο DJ. Αυτό που χαρακτηρίζει τον ιδιοκτήτη της Vegera είναι η οικειότητα που μεταδίδει σε κάθε άνθρωπο που συναντά, από αυτήν την πρώτη φορά. Κι αυτός είναι ο λόγος που τελικά επιστρέφεις.
Επομένως, αν είσαι των Νοτίων Προαστίων, η πιθανότητα να έχεις πάει μόνο μια φορά στη Vegera είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ο Ντίνος, ή Ντι όπως θα ακούσεις να τον φωνάζουν, είναι ένας άνθρωπος που από αγάπη ασχολήθηκε επιχειρηματικά με το κρασί και εξομολογείται πως όλες οι όμορφες στιγμές της ζωής του συνδέονται με ένα κρασί και μια παρέα ανθρώπων γύρω από αυτό. Αυτές είναι οι στιγμές που ονειρεύεσαι να ζήσεις κι εσύ, φέτος το καλοκαίρι.
Ο Κωνσταντίνος Νιωτάκης μεγάλωσε στη Βούλα, όπου ζει μέχρι σήμερα με την οικογένειά του. Θυμάται με νοσταλγία τα χρόνια, όπου δύο θερινοί κινηματογράφοι, ο «Πλανήτης» και η «Βιολέτα» έδιναν το δικό τους χρώμα στα καλοκαίρια – και φυσικά τα σουβλάκια δίπλα στη «Βιολέτα» έδιναν το κάτι παραπάνω στη… γεύση. Καθώς η Βούλα εξελισσόταν, αλλά πριν γίνει αυτό που είναι σήμερα, με τόλμη άνοιξε το πρώτο wine bar στον πεζόδρομο της οδού Ποσειδώνος, ένα στέκι για όλες τις εποχές, αλλά που το καλοκαίρι τα vibes του σε μαγνητίζουν. «Λευκό ή ροζέ;», με ρώτησε, ενώ εκείνος κρατούσε ένα δροσερό Prosecco και τότε σκέφτηκα ότι βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο, να μου πει ποιο τελικά είναι το απόλυτο summer wine – αλλά και γιατί ένα παγάκι στο κρασί θεωρείται ιεροσυλία.
«Η Vegera ξεκίνησε στη Γλυφάδα πριν από 25 χρόνια ως κάβα, καθαρά retail δηλαδή. Επτά χρόνια μετά, όταν άνοιξαν οι άδειες, δημιουργήσαμε πιλοτικά έναν μικρό χώρο, wine corner, όπου μπορούσαμε να σερβίρουμε το κρασί. Ήταν της μόδας οι οικοτεχνίες, οπότε φέρναμε τέτοια προϊόντα, όχι μόνο προς πώληση, αλλά μπορούσε ο πελάτης να τα δοκιμάσει, πίνοντας ταυτόχρονα το κρασί του. Έγινε μόδα. Ήταν ένας χώρος που μαζεύονταν παρέες, έκαναν γενέθλια… Αυτή η μετάβαση χάραξε μια πορεία. Στην αρχή είχαμε 2-3 βαρέλια/τραπέζια, μετά ανακαινίσαμε έναν χώρο δίπλα, χωρίσαμε νοητά το μαγαζί και έγινε από τη μια wine bar και το άλλο συνέχισε να λειτουργεί ως κάβα. Πήγε ανέλπιστα καλά, παρότι πολλοί αμφισβητούσαν ότι θα λειτουργήσει. Πραγματικά δεν το πίστευε κανείς, μόνο εμείς το πιστέψαμε και μετά το εξελίξαμε. Τον Νοέμβριο του 2014 ήρθαμε στη Βούλα, εκεί κι αν δεν το πίστευε κανένας. Καθόντουσαν σε παράταξη οι συνεργάτες, το κοιτούσαν και έλεγαν “θα κάνετε εδώ μαγαζί;”».
Πριν από όλα αυτά όμως, ο Ντίνος Νιωτάκης ασχολούταν με τα ρούχα. Είχε δύο καταστήματα με γυναικεία ρούχα. Όπως λέει ο ίδιος, «το κρασί είναι σαν τη γυναίκα. Όπως του φερθείς, έτσι θα σου φερθεί».
Η αγάπη του για το κρασί εξελίχθηκε σε επιχειρηματική ιδέα. Πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, γευσιγνωσίες, συζήτηση με ανθρώπους από τον κόσμο του κρασιού, τον οδήγησαν στο δημιούργημα της ζωής του. «Δεν ήταν ένα project με ημερομηνία λήξης. Ήταν έργο ζωής». Πως γεννήθηκε όμως η αγάπη; «Η πρώτη φορά που ήπια κρασί, ήταν από έναν συνεργάτη που έχω μέχρι σήμερα, ο οποίος είχε στήσει μια πολύ ωραία κατάσταση στην Καλλιθέα. Οργάνωνε βραδιές οινογνωσίας. Εκεί πήρα το πρώτο βάπτισμα και έμαθα τι κρύβεται πίσω από μια φιάλη. Μέχρι τότε, έπινα κρασί σε ένα τραπέζι όπως όλος ο κόσμος. Ξαφνικά, είναι σαν να άνοιξαν τα μάτια μου σε έναν άλλο κόσμο. Έκτοτε, το κρασί με ακολουθούσε συνέχεια. Παρακολούθησα λοιπόν κάποια από αυτά τα σεμινάρια. Ταυτόχρονα, επιχειρηματικά, όταν τελείωσα με τα ρούχα έμπαινα φαντάρος και μετά πήρα δύο franchise, που είχαν να κάνουν και λίγο με το κρασί. Δύο χρόνια μετά άνοιξα τη Vegera στη Γλυφάδα».
Στο σήμερα, η Vegera στη Βούλα είναι τόπος συνάντησης, είτε είσαι οινόφιλος, είτε απλά θέλεις να περάσεις ένα όμορφο βράδυ κι ας μην ξέρεις πολλά από κρασί. Το σημαντικότερο όμως είναι να θέλεις να μάθεις και να είσαι ανοιχτός να δοκιμάσεις. «Ο Έλληνας πίνει κρασί από πάντα. Τώρα πια, μαθαίνει και την κουλτούρα του κρασιού. Ωστόσο, το πραγματικά οινόφιλο κοινό είναι ένα μικρό κοινό. Βλέπεις ότι σε όλες τις εκθέσεις πηγαίνει ο ίδιος κόσμος. Ένας Έλληνας δεν έχει τόσο τη διάθεση να μάθει, να ανοίξει τους ορίζοντές του, όσο ένας ξένος. Ζητάνε μια Μαλαγουζιά για παράδειγμα, προτείνεις κάτι άλλο στα γούστα του, σου λέει όχι – σε αποτρέπει από το να τον εκπαιδεύσεις. Ο ξένος, επειδή στην κουλτούρα του και στην καθημερινότητά του έχει πιο κοντά του το εμφιαλωμένο κρασί, είναι πιο ανοιχτός στη δοκιμή κάτι νέου».
Δεν είναι μόνο ο Ντίνος που απολαμβάνει να σου προτείνει κρασιά, αλλά και οι εργαζόμενοί του. «Η Vegera είναι μήτρα σομελιέ. Πολλοί επαγγελματίες του χώρου ξεκίνησαν από εμάς. Η αγάπη για το κρασί είναι μεταδοτική, έτσι υπήρξαν αρκετοί που θέλησαν να το ακολουθήσουν επαγγελματικά, χωρίς να είναι αρχικά καταρτισμένοι, και βοηθήσαμε, με έξοδα της επιχείρησης, να το σπουδάσουν. Έχουν ενθουσιασμό για αυτό που κάνουν, κι αυτός ο πηγαίος ενθουσιασμός αρέσει στον κόσμο. Σε ρωτάμε, μας λες τι σου αρέσει και σε πηγαίνουμε σε 2-3 επιλογές που νομίζουμε ότι θα σου αρέσουν. Με ικανοποιεί πολύ να συζητάω για το κρασί με τους πελάτες. Μπορώ μάλιστα να πω, ότι τόσα χρόνια μετά το κάνω με ακόμα περισσότερο κέφι. Στο ενδιάμεσο, συνεχίζω να μαθαίνω κι εγώ, η γνώση στο κρασί δεν σταματάει ποτέ».
Κοιτάζοντας τη wine list, εντόπισα επιλογές σε ποτήρι ή σε φιάλη που δεν έχω ξαναδεί και που οι τιμές είναι προσιτές. Είναι αλήθεια, άραγε, ότι καλό κρασί, είναι μόνο το ακριβό κρασί; «Κοιτάζουμε να υπάρχουν κρασιά που να μη δυσκολεύουν τον κόσμο να τα δοκιμάσει. Καλώς ή κακώς, η τιμή παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην επιλογή του μέσου καταναλωτή. Επομένως, στο κομμάτι της λίστας, κοιτάμε να είναι αρεστά, προσιτά και 80% σχεδόν να μην το έχεις ξαναδοκιμάσει, να δώσουμε μια νέα πρόταση. Φυσικά, υπάρχει η κάβα, οπότε δεν υπάρχει περιορισμός. Αν δεν βρεις κάτι που σε ικανοποιεί στη λίστα, μπορείς να διαλέξεις οτιδήποτε άλλο.
»Συνήθως το ακριβό κρασί, είναι ένα καλό κρασί. Τις περισσότερες φορές, μιλάμε για κάποιες χρονιές πίσω, άρα υπάρχει και μια προστιθέμενη αξία… Όμως, δοκιμάζω δείγματα από το εξωτερικό και μπορώ να πω ότι πολλά φθηνά κρασιά είναι εξαιρετικά. Οκ, δεν μπορούν να κοντράρουν ένα μεγάλο κρασί, αλλά γευστικά δεν θα μπορούσες να μαντέψεις την τιμή του. Θεωρώ επίσης υπερτιμολογημένα τα ελληνικά κρασιά. Κάποια στιγμή, είχε γίνει συζήτηση για τον ειδικό φόρο, τον οποίο και ξεπεράσαμε. Το “βάλτε πλάτη στον ελληνικό αμπελώνα”, ήταν κάτι που στηρίξαμε όλοι, αλλά παρότι ο ειδικός φόρος αποσύρθηκε, είδαμε Έλληνες οινοπαραγωγούς να ανεβάζουν κατά μισό ή και ένα ευρώ τη φιάλη – πολύ περισσότερο από τον ειδικό φόρο. Και έχουμε φτάσει ένα Αγιωργίτικο να κοστίζει 20 ευρώ, ενώ ένα Bordeaux να το βρίσκεις στα 13 ευρώ… Το ελληνικό κρασί πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστικό.
»Να πούμε βέβαια, ότι έχουν γίνει τεράστια άλματα στον ελληνικό αμπελώνα. Έχουμε όμως δρόμο μπροστά μας. Δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να είναι αγρότης, οινοπαραγωγός, οινοποιός και λογιστής… όλα μαζί δεν γίνονται. Όπως δεν γίνεται ένα κρασί, από τον πρώτο χρόνο να γίνεται hit ή να βρίσκεται παντού ή, τελικά, ένα οινοποιείο να βγάζει όλες τις ποικιλίες. Στο εξωτερικό, τα οινοποιεία κυκλοφορούν συγκεκριμένες ποικιλίες το καθένα και έτσι ξέρουν ότι θα βγάλουν καλό κρασί», σχολιάζει.
Η συζήτηση με τον Ντίνο με παρέσυρε σε ερωτήσεις που δεν είχα προγραμματίσει να κάνω. Τι σημαίνει καλό κρασί; Υπάρχει υποκειμενικότητα στο κρασί; Μπορεί κάτι που για εμένα είναι εξαιρετικό, για εσένα να μην πίνεται ή το αντίθετο; «Έχει τύχει να ανοίξουμε Σαντορίνη του ‘13, έχοντας ενημερώσει – όπως κάνουμε πάντα – ότι λόγω παλαίωσης, το κρασί έχει πάρει μια άλλη τροπή, έχει “αυτά” τα χαρακτηριστικά… Ναι, ένα grand reserve από τη Σαντορίνη, οποιοσδήποτε οινόφιλος το πίνει σαν εμπειρία. Ο πελάτης, ενώ επέμεινε ότι γνωρίζει, όταν τελικά το δοκίμασε το γύρισε πίσω δυσαρεστημένος. Το ήπιαμε εμείς όμως, γιατί όπως είπα, για έναν οινόφιλο, είναι μια εκπληκτική εμπειρία. Από την άλλη, είχαμε ας πούμε ένα Chardonnay για την κουζίνα, δηλαδή όχι κάτι που προτείνουμε στον πελάτη. Υπήρχε πελάτης που επέμεινε ότι το θέλει. Προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε, αλλά επέμενε, το πήρε και του άρεσε. Μάλιστα, μας ζήτησε να του βρούμε ακριβώς το ίδιο, εκείνης της χρονιάς».
Ooooh, summer wine! Ποιο είναι το απόλυτο summer wine τελικά;
«Το summer wine είναι λευκό. Ένα φρέσκο λευκό. Εμένα προσωπικά όμως, μου αρέσουν τα παλαιωμένα, τα ευχαριστιέμαι περισσότερο, μου αρέσει η οξείδωσή τους. Επίσης, μου αρέσει η φυσαλίδα. Αλλά αν είσαι του κόκκινου, θα πω ότι ναι, μπορείς να το πιεις λίγο δροσερό, υπάρχουν ποικιλίες που το υποστηρίζουν, όπως για παράδειγμα μια ξηρή μαυροδάφνη δεξαμενής. Επίσης, δροσερό πίνεται ευχάριστα κι ένα pinot noir, ή ένα ωραίο blend σε ερυθρό με αντίστοιχες ποικιλίες… Δροσερό, όχι παγωμένο. Τώρα σχετικά με το παγάκι στο ποτήρι… εγώ δεν είμαι fan».
Για τον Ντίνο Νιωτάκη, σε μια βραδιά ο πρωταγωνιστής είναι το κρασί κι αυτό ξεκάθαρα προηγείται του φαγητού. «Εννοείται ότι όποιος ασχολείται με το κρασί ασχολείται και με το φαγητό γιατί του αρέσει η γεύση. Όταν μυρίσω ένα κρασί, αυτομάτως φέρνω στο μυαλό μου φαγητά με τα οποία θα μπορούσα να το συνδυάσω. Νομίζω, όταν πηγαίνω κάπου να φάω είμαι αποφασισμένος πρώτα στο κρασί που θα πιω… Δεν έχω γυρίσει ποτέ ένα κρασί. Όμως, έχω σώσει κρασί και μάλιστα ακριβό, χάρη στον σωστό συνδυασμό πιάτου. Ήταν ένα Chateaunef- du –Pape, το Clos des Papes του 2011, που ανοίχτηκε το 2022 και… ας πούμε, είχε πια πεθάνει. Οινοφιλικά, όπως είπα πριν για εκείνη τη Σαντορίνη, εμείς το πίναμε εύκολα, αλλά για τον πελάτη δεν ήταν αυτό που θα περίμενε. Του έβγαλα σοκολάτα για να το συνοδεύσει κι έμεινε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
»Άλλη φορά, είχα πάει σε δείπνο με έναν συνεργάτη. Μου ζήτησε να διαλέξω εγώ το κρασί… Είχαμε παραγγείλει τηγανητό μπακαλιάρο. Διάλεξα ένα Pinot noir. Ήταν απογειωτικό.
»Εμένα μου αρέσει πολύ το burger. Αν αναρωτιέσαι, πώς αυτό ταιριάζει με το κρασί, σου λέω με σιγουριά ότι ταιριάζει και μάλιστα πολύ. Επίσης, η πατάτα η τηγανητή ταιριάζει πολύ με τη σαμπάνια. Κι επειδή μου αρέσει πολύ το burger, πρόσφατα άνοιξα το Potoo, ακριβώς απέναντι από τη Vegera. Το burger έλειπε από τη Βούλα και ήξερα ότι μπορώ να το κάνω σωστά και ποιοτικά».
Ο Ντίνος Νιωτάκης έχει μόνος του τέσσερις επιχειρήσεις. Ωστόσο, είναι πάντα ήρεμος, σαν να μην τον βιάζει ο χρόνος. Χαμογελαστός, σαν να μην τον αγγίζει το άγχος. «Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις πολύ κόσμο – κι εννοώ το προσωπικό. Είμαστε μαζί όλη τη μέρα, οπότε θέλω άτομα που να μπορώ να συνεννοηθώ και να εμπιστευτώ. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι πολλά χρόνια και με όσους έχουν φύγει έχουμε άριστες σχέσεις. Στην επιχειρηματικότητα, η αλήθεια είναι ότι δεν κοιμάσαι, δουλεύει συνέχεια το μυαλό σου. Όμως, όταν έρχομαι εδώ κι ανταλλάζω μια κουβέντα με τους πελάτες, είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο.
» Είμαι επικοινωνιακός, μου αρέσει αυτή η διάδραση και μάλιστα προτιμώ να με περνούν για σερβιτόρο, αντί για τον επιχειρηματία. Είμαστε όλοι πιο άνετοι μέσα στη συζήτηση. Κάποιοι νομίζουν ότι είμαι ο DJ. Είναι κάτι που ξεκίνησα πρόσφατα στο μαγαζί και μου αρέσει πολύ. Και πριν έφτιαχνα την playlist εγώ προσωπικά, αλλά το να παίζω μουσική δίνει άλλο vibe, αρέσει στον κόσμο πολύ, ξεσηκώνονται. Φυσικά, μετά από τόση επικοινωνία και κοινωνικότητα, έρχονται οι στιγμές που θέλεις λίγο να χαλαρώσεις και να περάσεις χρόνο μόνος σου. Δεν είμαι μοναχικός, απλώς περνάω καλά με τον εαυτό μου, το έχω ανάγκη κάποιες φορές.
»Πέρσι, έκανα ένα μαγικό ταξίδι 12 ημερών στην Ισπανία, εντελώς μόνος μου. Ξεκίνησα από το Μπιλμπάο κι έφτασα μέχρι την παραλία, σταματώντας σε όλα τα χωριά για οινοτουρισμό. Με όποιον συναντούσα στα εστιατόρια και τα wine bars κατέληγα να κάνω καλή παρέα, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Έχει αυτή την ιδιότητα το κρασί, είναι το πιο επικοινωνιακό προϊόν που υπάρχει. Σκέψου το λίγο… Αν πας σε ένα εστιατόριο για φαγητό και το κρασί είναι εξαιρετικό, δεν θα πεις “φάγαμε πολύ ωραία”, θα πεις “πέρασα πολύ ωραία”. Αυτό μόνο το κρασί μπορεί να στο προσφέρει. Τις καλύτερες αναμνήσεις τις έχω μέσα από το κρασί και μέσα από την παρέα με την οποία το μοιράζομαι.
»Επίσης, μου αρέσει πολύ όταν κάθομαι με ανθρώπους του κρασιού, όπου μπαίνω στη δική τους ζωή και λογική. Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος ξυπνάει πρωί, δουλεύει, κοπιάζει. Και όταν δοκιμάσω αυτό που έφτιαξε, το κρασί του, λέω “μάγος είναι”».
Ποιο είναι όμως το δικό του αγαπημένο κρασί; «Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο. Αυτή την περίοδο μου αρέσουν πολύ τα κρασιά από τη Napa Valley. Γενικά μου αρέσει ο Νέος Κόσμος, αλλά η Napa ξεχωρίζει – έχει ένταση, εκπλήξεις, έναν πιο “brutal” χαρακτήρα σε σχέση με άλλες περιοχές. Επίσης, τα ιταλικά κρασιά δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ».
Τα καλοκαίρια στη Vegera είναι δροσερά, ο κόσμος είναι πιο χαρούμενος. «Περνάμε κι εμείς καλά κι αυτό μεταφέρεται στον κόσμο. Σαν να είμαστε μια μεγάλη παρέα. Αυτή είναι η επιτυχία της Vegera, μπαίνουν όλοι κατευθείαν στο κλίμα».
Κι αν τύχει να περάσετε ένα βράδυ από τη Vegera, ο Ντίνος σας προτείνει ένα ιδιαίτερο “γλυκό” για μετά το γεύμα. «Πρόσφατα έφερα ένα μπλε τυρί Stilton και το συνδύασα με τρεις διαφορετικές εκδοχές γλυκού κρασιού: Είτε με Samos (Nectar), είτε με Porto, είτε με Vinsanto. Το σερβίρουμε σαν γλυκό, με μέλι από πάνω – προαιρετικά με μαρμελάδα σύκο – και είναι απίστευτο! Αυτή είναι η ομορφιά του κρασιού, υπάρχει μια πρόταση για όλες τις ώρες της ημέρας!».