Η ζωή στα Νότια Προάστια, πριν και μετά τα παιδιά
Μια ολόκληρη ζωή στα Νότια Προάστια, αναμνήσεις και νοσταλγία. Πως αντιλαμβανόμουν την περιοχή και τις συνήθειές μας όταν ήμουν μικρή και τι άλλαξε τώρα που έχω δικά μου παιδιά;
- 11/05/2025, 10:36
Κατοικώ στα Νότια Προάστια της Αττικής από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Είμαι από αυτούς που δεν έχω χωριό, το χωριό μου είναι κυριολεκτικά η Βούλα. Η μητέρα μου μεγάλωσε στη Ν. Σμύρνη και ο πατέρας μου στην Τουλούζη της Γαλλίας. Οπότε ναι, σας λέω αλήθεια, δεν έχω χωριό. Όταν λοιπόν, ήμουν μικρή, υπήρχαν λίγες παιδικές χαρές, με αγαπημένη μου το Πάρκο της Βουλιαγμένης και θυμάμαι να πηγαίνω και στις κούνιες του Αγ. Νεκταρίου στο Πανόραμα, με τα πόδια. Για ποδήλατο, υπήρχε μια όμορφη διαδρομή παραλιακά του Αγ. Κοσμά, αλλά κι ένα πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής (της εποχής) στο Νότο, παραλιακά της Βούλας. Το πιο εκπληκτικό γεύμα που θυμάμαι ήταν στο Hambo, αλλά ήμουν αρκετά μικρή όταν έκλεισε, όπως και το Wendy’s, οπότε ίσα να πρόλαβα να φάω μια δυό φορές, κι όμως, αξέχαστο μου έμεινε. Στις μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων να προσθέσω και τη χαρακτηριστική μεθυστική μυρωδιά των video clubs! Πόση ώρα στεκόμασταν στα stands και με το απολαυστικό «τακ-τακ-τακ» των diplays, πασχίζαμε να διαλέξουμε μια ταινία για το Σαββατοκύριακο. Στο μεταξύ, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί έπιαναν τόσο χώρο displays από plexi glass για μια αφίσα, για να καταλήξεις τελικά στο ταμείο όπου σου έδιναν τελικά τη βιντεοκασέτα ή το dvd, ενώ μπορούσαν να είναι όλες οι αφίσες μέσα σε ένα απλό ντοσιέ με διαφάνειες και να μην πιάνουν τόσο πολύ χώρο!
Αν απομονώσω το συναίσθημα από τις δραστηριότητες και τα μέρη όπου πήγαινα, αυτό που μένει είναι μαμά μου, ως διοργανώτρια όλων αυτών των μαγικών στιγμών. Πολλά χρόνια πριν γίνω μητέρα είχα αντιληφθεί την ικανότητά της να κάνει τη ζωή μου όμορφη και να μην καταλαβαίνω αν για εκείνη όλα αυτά ήταν εξίσου διασκεδαστικά ή της αρκούσε να περνάω εγώ καλά. Ήξερα πάντα, πως αν γίνω μαμά, θα θέλω να γίνω όπως η μαμά μου.
Όταν ήμουν έφηβη, σουλατσάραμε με τις φίλες μου στην Αγγέλου Μεταξά, από την πλατεία Εσπερίδων μέχρι την πλατεία Κατράκη και πάλι πίσω, αναρίθμητες φορές. Καμιά φορά πηγαίναμε σινεμά, στο τότε Άννα Ντορ και το Σινέπολις. Παίζαμε μπιλιάρδο και ξεροσταλιάζαμε έξω από τα Applebee’s, είτε μπαίναμε μέσα να φάμε τελικά εκείνη τη Ceasar’s, είτε όχι. Έχω ακόμα μικρά παιδιά και δεν έχω σκεφτεί πως θα διαχειριστώ την εφηβεία, αλλά είναι κάτι που φορές-φορές με σκοτεινιάζει. Γιατί ο κόσμος μας δεν μοιάζει πια τόσο αθώος, γιατί δεν ξέρω αν η μεθοδικότητα της μαμάς μου και η ελεγχόμενη ελευθερία που μου έδινε, έχτισε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, κι είναι κάτι που μπορώ να αναπαράξω. Είναι διαφορετικό να παίζεις και να κανονίζεις παρέες για το μικρό σου παιδί και τελείως διαφορετικό να περιμένεις με αγωνία να γυρίσει από μια νυχτερινή έξοδο ή να αντιληφθείς εγκαίρως ένα περιστατικό bullying, όταν πια δεν ελέγχεις εσύ τις παρέες.
Ύστερα ήρθαν τα πρώτα φοιτητικά χρόνια, όπου συνέπεσαν με την άνθιση των πρώτων μπαρ στη Γλυφάδα. Το στέκι μου ήταν το Pere Ubu, πριν γίνει Pere από τη μια και Ubu από την άλλη. Κάπου εδώ, νομίζω μαντεύετε σωστά την ηλικία μου.
Γυρίζοντας λίγο πίσω, θα θυμηθώ ότι τα πρώτα εφηβικά φλερτ είχαν γεύση από τα Starbucks της Βούλας – πάει κι αυτό! Αλλά στη Βούλα, δεν υπήρχε τίποτε άλλο να κάνεις τότε. Μέχρι, που στο τέλος των σπουδών και των πρώτων χρόνων ως εργαζόμενης πια, μάθαμε το «brunch». Είχε πρωτοανοίξει το Rey Pablo και ως δια μαγείας, η ήσυχη και βαρετή Βούλα άρχισε να τραβάει νεότερο κόσμο. Σιγά σιγά, άνοιξαν κι άλλα μαγαζιά και πλέον, δεν μας φαίνεται περίεργο να «πάμε για ποτό στην πλατεία»! Κάπως έτσι, κυλούσε η ζωή στα Νότια Προάστια, πριν γίνω μαμά.
Από όταν απέκτησα παιδί, άρχισα να παρατηρώ πόσες παιδικές χαρές αλλά και παιδότοπους έχει η περιοχή και ανυπομονούσα να μεγαλώσει το μωρό μου για να αρχίσω να τις εξερευνώ. Δεν απογοητεύτηκα, ακόμη και πέντε χρόνια μετά ανακαλύπτω συνέχεια κάτι καινούργιο! Η περίοδος της καραντίνας που συνέπεσε με τα πρώτα μου βήματα στη μητρότητα, με εξώθησε να ανακαλύψω το περπάτημα/καροτσάδα στη γειτονιά, στις μικρές οάσεις πρασίνου κοντά από το σπίτι (κωδικός 6! Τι ζήσαμε Θεέ μου!). Εκτίμησα περισσότερο τις παραλίες της περιοχής, που είτε χειμώνα, είτε καλοκαίρι, είναι πάντα καλή ιδέα για απασχόληση και ελεύθερο παιχνίδι. Τώρα πια που τα μπαράκια δεν είναι η προτεραιότητά μου, εκτιμώ περισσότερο την πρόσβαση στη φύση, όπως για παράδειγμα, ένα Κυριακάτικο περπάτημα στη Φασκομηλιά, στη Βουλιαγμένη. Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που έμειναν αναλλοίωτα και νιώθω μεγάλη συγκίνηση που τα κάνω με τα παιδιά μου και που κάθε φορά θα τους πω, «εδώ ερχόμουν όταν ήμουν μικρή». Ένα από αυτά, είναι να φάμε το αγαπημένο μου παιδικό γλυκό, «το ποντικάκι» στην Aqua Marina, κι ας μην έχει πλέον τραπεζάκια πάνω στην πλατεία. Υπάρχουν και δυσάρεστα στην όλη μεταμόρφωση της περιοχής, με σημαντικότερο για εμένα, το καμένο πλέον βουνό της Βούλας. Υπήρχαν διαδρομές που περπατούσες και ξεχνούσες εντελώς ότι βρίσκεσαι σε Αθηναϊκό προάστιο, σημεία με παγκάκια όπου μπορούσες να απολαύσεις τη θέα και που ένιωθες την ευλογία να ζεις τόσο κοντά στη θάλασσα, αλλά να έχεις κι ένα καταπράσινο βουνό σε απόσταση λίγων λεπτών το ένα από το άλλο!
Η ουσία όμως είναι μια. Όσο η περιοχή μου μεταμορφωνόταν, μαζί μεταμορφωνόμουν κι εγώ. Η μητρότητα σε αλλάζει, όχι από το πρώτο δευτερόλεπτο απαραίτητα. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν έγινα μητέρα, αλλά όπως δεν είχα ανάμνηση για το πώς ήμουν με τη μητέρα μου ως βρέφος, έτσι δεν είχα κάτι να μιμηθώ, απλώς ζούσα τη στιγμή και σχεδίαζα τα επόμενα βήματα. Ύστερα μπήκα σε εντελώς ανεξερεύνητα μονοπάτια, καθώς ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδάκι μου. Το παιδί μου θα είχε αδελφάκι κι εγώ θα είχα δύο παιδιά να μεγαλώσω, σε αντίθεση με το δικό μου μεγάλωμα ως μοναχοπαίδι. Θέλοντας ή μη, θα έπρεπε να βρω το δικό μου μονοπάτι στη μητρότητα και δεν θα μπορούσα να αντιγράψω το πρότυπό μου, τη μητέρα μου. Με κάθε ειλικρίνεια έχω να πω, πως ό,τι αντιγράφω είναι σίγουρη επιτυχία και τα περισσότερα από τα λάθη που κάνω, οφείλονται στο ότι δεν έχω ανάλογη εμπειρία. Με κάθε ειλικρίνεια θα παραδεχτώ, πως δεν είναι κάθε ημέρα ίδια, ότι κάνω πολλά λάθη, ότι νιώθω ανώριμη πολλές φορές και η μητέρα μου εξακολουθεί να είναι ένα άφταστο πρότυπο μητρικής φιγούρας για εμένα. Νομίζω, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για μια μητέρα, να φτάσει να ακούσει (ή διαβάσει στο NouPou) μια τέτοια παραδοχή, από την κόρη της και μητέρα των εγγονών της!
Οι γνωστές μαμαδοτύψεις και η υπερανάλυση των πάντων σχετικά με το παιδί μάς έχουν κάπως απομακρύνει από την ουσία. Βρήκα και θέλω να μοιραστώ ένα μικρό μυστικό. Όταν είμαι σε ψυχολογικό ή συναισθηματικό αδιέξοδο με τα παιδιά μου, σκέφτομαι πάντα αυτό: Όσο πιο απλά, τόσο πιο καλά. Δεν χρειάζονται το ακριβό παιχνίδι ή το φαντασμαγορικό πάρτι για να περάσουν καλά. Δεν χρειάζονται εκείνο το πανάκριβο φόρεμα που θα φορέσουν μια φορά και μετά θα το κλαίμε. Περνάω πολύ χρόνο έξω από το σπίτι. Δεν είναι κάθε ημέρα ευκαιρία για ανακάλυψη, θα πάμε όμως μια βόλτα, κάπου, οπουδήποτε εδώ κοντά. Οι αναμνήσεις είναι μυστήριο πράγμα… Χτίζονται εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στο τραγούδι μέσα στο αυτοκίνητο που πάντα φτιάχνει τη διάθεση, στη μέρα που έπεσα στις λάσπες και δεν με μάλωσε κανείς γιατί η ψυχή μου ήταν χορτάτη και τα μάτια μου έλαμπαν. Σε ένα νυχτερινό «μπουγέλο» που έπαιξα με τα ποτιστικά από το γρασίδι στο πάρκο– κι απορώ πως μπήκα στο αυτοκίνητο μετά, αλλά κανείς δεν με μάλωσε και πάλι. Στα παιχνίδια που έπλαθα στη φαντασία μου, επειδή μου διδόταν ο χρόνος και μέσα σε αυτόν τον χρόνο, εννοώ και τον χρόνο της βαρεμάρας. Στα κινούμενα σχέδια που ήταν μεγάλη υπόθεση κι έπρεπε να ξυπνήσεις χαράματα Κυριακής για να τα προλάβεις, δεν ήταν κατά παραγγελία όποτε και όπως ήθελες. Στις ταινίες που έβλεπα ξανά και ξανά με τον ίδιο ενθουσιασμό – έχουμε την εντύπωση ότι τα παιδιά θέλουν συνέχεια κάτι διαφορετικό, αλλά δεν πάει έτσι. Είναι ωραίο να κάνεις κατασκευές και να διοργανώνεις μοντεσοριανές δραστηριότητες, αλλά δεν είσαι κακή μαμά αν δεν το κάνεις ή αν απλά «σήμερα δεν είναι η μέρα σου». Είσαι στα Νότια Προάστια, πήγαινε σε μια παραλία με κουβαδάκια και θα τα έχετε όλα, ή περπατήστε στη γειτονιά μαζεύοντας απλώς φύλλα και κουκουνάρια.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες, όλων των εποχών και όλων των σχολών!