Ali Fouladi: «Η ζωγραφική είναι ο διάλογός μου με τον κόσμο»
Ο Ali Fouladi, ζωγράφος, μηχανικός και συνιδρυτής της iLand, βλέπει τη δημιουργία ως υπαρξιακή ανάγκη, είτε στον καμβά είτε στα κτήρια που αντλούν έμπνευση από μεγάλους καλλιτέχνες.
- 18/09/2025, 11:26
Ο Ali Fouladi, συνιδρυτής και ιδιοκτήτης της κατασκευαστικής εταιρείας iLand, δεν είναι ένας συνηθισμένος επιχειρηματίας. Ο ίδιος δηλώνει πρώτα απ’ όλα καλλιτέχνης. Ένας ζωγράφος με βαθιά εσωτερική ανάγκη για δημιουργία, ο οποίος βλέπει τη ζωή και την επιχειρηματικότητα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα κτήρια που φέρουν την υπογραφή της εταιρίας του αντλούν την έμπνευση και το όνομά τους από μεγάλους δημιουργούς – από τον Picasso και τον Goya, μέχρι τον Lorca και τον Mondrian.
Η δημιουργία για τον Ali Fouladi είναι, τελικά, μια υπαρξιακή ανάγκη. Όπως ο ίδιος δηλώνει στο NouPou, «η ζωγραφική είναι ο τρόπος μου να δίνω φωνή σε συναισθήματα που δεν χωρούν σε λέξεις. Είναι ένας διάλογος με τον εαυτό μου και ταυτόχρονα, μια γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους».
Κύριε Fouladi, θα ήθελα να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς ξεκινήσατε τη ζωγραφική; Ποια είναι η φιλοσοφία σας πίσω από αυτήν;
Ζωγραφίζω από παιδί. Εκπαιδεύτηκα επαγγελματικά από πολλούς δασκάλους, για τους οποίους είμαι πολύ περήφανος. Η τέχνη είναι το πιο σημαντικό συστατικό της ζωής μου από την παιδική μου ηλικία. Αν και σπούδασα μηχανικός, δεν θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως μηχανικό. Θα έλεγα ότι ο πυρήνας της ταυτότητάς μου είναι η ζωγραφική, η τέχνη και ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Αυτό που με διαφοροποιεί από άλλους επιχειρηματίες ή μηχανικούς, είναι η καλλιτεχνική φιλοσοφία που με ακολουθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου.
Επομένως η τέχνη είναι για εσάς τρόπος ζωής.
Είναι ακριβώς έτσι. Όταν είσαι καλλιτέχνης, διακατέχεσαι από μία ακόρεστη δίψα για δημιουργία. Δεν μπορείς να επαναλαμβάνεσαι. Πρέπει να δημιουργείς κάτι καινούργιο, να εξερευνάς, να πειραματίζεσαι. Αν σταματήσεις, η ζωή σου χάνει το νόημά της. Για μένα, η μέρα που θα σταματήσω να δημιουργώ θα είναι η μέρα που θα πεθάνω. Η ζωγραφική για εμένα δεν είναι μία διαδικασία, όπου στέκομαι απλά μπροστά σε έναν καμβά. Είναι μια εσωτερική διαδικασία. Αν μπορούσα να το περιγράψω πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι μοιάζει με την αίσθηση που έχει η μάνα όταν γεννά το παιδί της.
Όταν ένα έργο ολοκληρώνεται και στέκεται μπροστά μου, είναι σαν να το βλέπω για πρώτη φορά. Εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνομαι τι κουβαλούσα μέσα μου. Η ζωγραφική είναι ένας τρόπος εξερεύνησης του εαυτού μου, του άγνωστου, αλλά και του κόσμου. Γιατί αυτά τα συναισθήματα που αποτυπώνονται στον καμβά δεν ανήκουν μόνο σε μένα. Είμαι απλώς ο φορέας τους. Ένα κομμάτι της κοινωνίας, της ιστορίας, όλων των ανθρώπων που υπήρξαν και υπάρχουν. Κουβαλάω το βάρος και την ενέργεια όλων αυτών, και η ζωγραφική είναι η αντανάκλασή τους μέσα μου.
Κάθε έργο μού δίνει μεγαλύτερη διαύγεια, να αντιληφθώ όσα νιώθω. Είναι μια αποκάλυψη. Σαν αυτές που περιγράφει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Ο καθένας εκφράζεται με τον δικό του τρόπο. Ο δικός μου είναι η ζωγραφική.
Δεν σταμάτησα ποτέ και ξέρω πως δεν θα σταματήσω. Θα είμαι ζωγράφος για όλη μου τη ζωή. Σκέφτομαι τον Πάμπλο Πικάσο. Ακόμα και στα 92 του, την τελευταία μέρα της ζωής του, ζωγράφιζε για οκτώ ώρες. Αυτό σημαίνει πως ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να σταματήσει. Πρέπει να κρατά συνεχώς ζωντανή τη ροή της δημιουργίας.
Πώς σχετίζεται η τέχνη με την επιχειρηματική σας δραστηριότητα;
Την ίδια στιγμή είμαι πολύπλευρος άνθρωπος. Μου αρέσει να βγάζω χρήματα, να μετατρέπω τις ιδέες μου σε κάτι χειροπιαστό, χρήσιμο για την κοινωνία. Έτσι μπήκα στην ανάπτυξη ακινήτων και τις κατασκευές. Δεν σπούδασα αρχιτεκτονική, αλλά με τράβηξε ο τομέας της κατασκευής ακινήτων, γιατί μου επέτρεπε να μεταφέρω τα συναισθήματά μου σε μεγαλύτερους σχηματισμούς, σε κτήρια. Εξάλλου, από πολύ νωρίς συνειδητοποίησα μια σκληρή αλήθεια: ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να ζήσω μόνο από την τέχνη. Οι καλλιτέχνες, για να βγάλουν χρήματα, πρέπει να πουλήσουν τα έργα τους. Κάτι που για μένα ήταν πάντα δύσκολο. Έχω πουλήσει ελάχιστα έργα και έχω χαρίσει ακόμη λιγότερα. Είμαι υπερβολικά δεμένος μαζί τους. Είναι κομμάτια του εαυτού μου. Είναι σαν να πουλάω ή να χαρίζω ένα μέρος μου. Ακόμα και όταν χάρισα έργα, συχνά το μετάνιωσα. Συνειδητοποίησα πως ο αποδέκτης δεν το άξιζε πραγματικά.
Φυσικά, τα έργα μου αλλάζουν ανάλογα με τη φάση της ζωής μου. Όλα όσα περνάω αποτυπώνονται στον καμβά. Το 2007, για παράδειγμα, ξεκίνησα μια σειρά με θέμα τους «φόβους». Ήταν μια συγκεκριμένη περίοδος στη ζωή μου και εκεί γεννήθηκαν έργα που ακόμα συνεχίζω. Είναι μια πορεία που δεν έχει ολοκληρωθεί.
Παρατήρησα ότι ένα από τα έργα σας αυτής της σειράς λέγεται «Φόβος της Μοναξιάς» κι ένα άλλο «Φόβος της Πτώσης». Σας διακατείχε σε κάποια περίοδο της ζωής σας ο φόβος της μοναξιάς, κάτι που αποτυπώθηκε στη συνέχεια και στον καμβά;
Ναι, σε κάποια φάση της ζωής μου ένιωσα μοναξιά, όπως όλοι. Νομίζω όλοι κάποια στιγμή φοβούνται τη μοναξιά ή το να αφεθούν στο άγνωστο. Μερικές φορές όμως χρειάζεται να αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας, να υπερβαίνουμε τον φόβο της «πτώσης» ακόμα και να «πέφτουμε», για να ανακαλύψουμε νέους κόσμους.
Τι είναι αυτό που σας παρακινεί σήμερα να δημιουργήσετε ένα νέο έργο;
Η ανάγκη να παρουσιάσω κάτι καινούργιο. Να γίνομαι καλύτερος από τον εαυτό μου. Άλλωστε δεν βλέπω τους άλλους σαν ανταγωνιστές. Ο μόνος μου ανταγωνιστής είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Κάθε μέρα που περνάει θέλω να είμαι πιο δημιουργικός, πιο επιτυχημένος αλλά και καλύτερος άνθρωπος. Αυτή η διαδικασία είναι που με κρατά σε εγρήγορση.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Είναι πάντα δύσκολο να ρωτάς έναν καλλιτέχνη ποιον θεωρεί αγαπημένο του δημιουργό. Ο καθένας κουβαλά πολλούς μέσα του. Εγώ ξεχωρίζω τον Πικάσο. Δεν είναι ο απόλυτα αγαπημένος μου, αλλά είναι, αναμφισβήτητα, ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία. Άλλοι μπορεί να θαυμάζουν τον χαρακτήρα του, άλλοι να τον αμφισβητούν. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την επιρροή που άσκησε στη μοντέρνα τέχνη και στη φιλοσοφία της.
Έζησε μια πολύ μακρά ζωή και κατάφερε να παραμείνει δημιουργικά στην κορυφή για δεκαετίες. Αυτό είναι σπάνιο, γιατί συνήθως οι καλλιτέχνες αναγνωρίζονται μετά τον θάνατό τους. Ο Πικάσο, όμως, ήταν σεβαστός, διάσημος και λατρεμένος όσο ζούσε. Ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσες να τον αγνοήσεις. Επαναπροσδιόρισε την ίδια την τέχνη· εισήγαγε τον κυβισμό, άλλαξε τη σύνθεση, δημιούργησε νέους δρόμους.
Ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες είναι επίσης ο Τζάκσον Πόλοκ. Ο ίδιος ο Πικάσο είχε πει ότι μετά από εκείνον δεν θα υπάρξουν νέες σχολές στην τέχνη, παρά μόνο συνδυασμοί διαφορετικών μεθόδων. Ο Πόλοκ, όμως, πήγε πιο πέρα: κατήργησε κάθε έννοια σύνθεσης στη ζωγραφική. Οι πίνακές του είναι μια εξέγερση, μια απόλυτη επανάσταση απέναντι σε όλους τους ορισμούς που υπήρχαν πριν. Και αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζω σ’ εκείνον. Ήταν απόλυτα ελεύθερος.
Ποιος είναι ο χώρος που φιλοξενεί τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες;
Στο σπίτι μου, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Αυτή την περίοδο δουλεύω ένα μεγάλο έργο, με τίτλο «Ο φόβος της ευτυχίας». Είναι ένα δύσκολο θέμα, γιατί πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχθούν την ευτυχία. Μερικές φορές, όταν νιώθει κανείς υπερβολικά ευτυχισμένος, διακατέχεται από τον φόβο ότι δεν το αξίζει ή ότι θα το χάσει.
Με ποιον τρόπο συνδέεται η τέχνη με τα κτήρια που κατασκευάζετε;
Για μένα η σύνδεση αυτή αποτελεί αναγκαιότητα. Πρέπει να δημιουργώ πάντα κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Έτσι γεννήθηκαν κτίρια που φέρουν ονόματα καλλιτεχνών, όπως Γκόγια, Πικάσο, Μοντριάν, Λόρκα. Δεν αντιγράφουμε τα έργα τους, αλλά μεταφέρουμε χαρακτηριστικά της τέχνης τους στην αρχιτεκτονική. Ο Γκόγια, για παράδειγμα, εξέφραζε τον σαρκασμό μέσα από τη ζωγραφική του και αποτύπωνε καμπύλες μορφές, στοιχεία που ενσωματώσαμε στο κτήριο “Goya”. Με τον Λόρκα ήταν πιο δύσκολο, γιατί δεν ήταν ζωγράφος αλλά ποιητής, γεμάτος συναίσθημα και ρομαντισμό. Παρόλα αυτά, προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε το πνεύμα του στα κτήριά μας.