Οι αγαπημένες μας εκκλησίες για Ανάσταση στα νότια προάστια
Πού κάνει Ανάσταση η δημοσιογραφική ομάδα του Nou-Pou.gr Διάβασε και ίσως ανακαλύψεις ότι θα τους πετύχεις σήμερα το βράδυ.
- 30/04/2016
- Κείμενο: NouPou.gr
‘Αλλοι γιατί νιώθουν μεγαλύτερη κατάνυξη στις συγκεκριμένες εκκλησίες, άλλοι γιατί είναι τα εκκλησάκια της γειτονιάς τους, αυτές είναι οι εκκλησίες στις οποίες η ομάδα του Nou-Pou.gr προτιμά να κάνει Ανάσταση. Κι επειδή είναι λογικό να μην έχουμε καλύψει εμείς όλες τις εκκλησίες της περιοχής – αν και τα πήγαμε καλά στο να μην συμπέσουμε στις προτιμήσεις μας – πες μας κι εσύ στα σχόλια τη δική σου αγαπημένη εκκλησία στα Νότια για την Ανάσταση.
Στον Άγιο Νικόλαο Γλυφάδας ο Νίκος Μίχαλος
Με λένε Νίκο Μίχαλο και κάνω Ανάσταση πάντα που αλλού; Στον Άγιο Νικόλαο στη δεξία μεριά όπως κοιτάμε το ρολόι γιατί εκεί μας έμαθε ο μεγάλος Τάκης Μίχαλος μαζί με τους πολίστες.Έχω δοκιμάσει και άλλα μέρη αλλά στον Άγιο Νικόλαο όλα είναι χαλαρά ακόμα και η ώρα που ο πάτερ λέει το Χριστός Ανέστη.. Πάντα μετά τις 00:00…
Στην Αγία Φωτεινή Νέας Σμύρνης ο Κωστής Πιερίδης
Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έκανα Πάσχα στην Αθήνα. Πολλά περισσότερα από την τελευταία φορά που πήγα στην «Ανάσταση». Σαν εικόνα όμως στο μυαλό μου, όσο μακρινή κι αν είναι, μου έρχεται η Αγία Φωτεινή της Νέας Σμύρνης. Παρκάκι και παγκάκια πιασμένα από κόσμο, εκεί στην γαλαρία της «Ανάστασης» με τους πιτσιρικάδες και τα δυναμιτάκια τους (γουρούνες παραγεμισμένες). Για κάποιο λόγο μου άρεσε να σβήνω την λαμπάδα μου – πάντα ικανοποιητικά γελοία – και να την ξανανάβω από διάφορους διπλανούς. Όλες οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό είναι εκτός της εκκλησίας. Για κάποια χρόνια όλοι κοίταγαν προς το «φρέσκο» καμπαναριό. Λίγο οι αμέτρητοι κύκλοι για να παρκάρεις, λίγο η χαιρετούρα, λίγο το ποιος θα πρωτοπάρει το φως, λίγο η «Βαγδάτη» στην στιγμή της κορύφωσης/ανάστασης και η όλη φιέστα έγινε με τα χρόνια μπαλκόνι σπιτιού με ήχους καμπάνας, θέα τις φωτοβολίδες και τα πυροτεχνήματα. Χριστός Ανέστη. Yes, indeed.
Στην Παντάνασσα στις Τζιτζιφιές η Μαρία Τζωρτζάκη
Ανάσταση έκανα συνήθως στο χωριό. Κάτω στην Λακωνία. Όχι γιατί πίστευα συνειδητά σε κάτι, αλλά για τους γονείς μου πιο πολύ και για να πάω εκδρομή. Η Ανάσταση στο χωριό, όμως, δεν ήταν και τόσο κατανυκτική. Όπως έλεγε ο μπαμπάς, ο παπάς την έκανε πάντα ένα τέταρτο πριν την ώρα της, άσε που η φάση ήταν και λίγο κουτσομπολιό για το τι φόρεσε η κάθε μία, κάτι σίγουρα όχι και τόσο θρησκευτικό και άγιο. Επομένως, εκτός του ότι λόγω βιωμάτων και αργότερα και λόγω επιλογής, δεν είμαι και πολύ υπέρ της Ανάστασης, δεν έχω σταθερό σημείο που την κάνω στα Νότια. Όποτε έμενα εδώ πάντως, στην Καλλιθεά πήγαινα, στη Μεταμόρφωση πίσω από τη Θησέως ή στον Άγιο Νικόλαο κοντά στην πλατεία Δαβάκη. Και στην Παντάνασσα, στις Τζιτζιφιές, που έριχναν τόσες κροτίδες που θα προτιμούσα μετά βεβαιότητας να είμαι σπίτι μου και να βλέπω κάποιο πρόγραμμα νυχτερινού κέντρου σε εκατοστή επανάληψη.
Στον Άγιο Παντελεήμονα Γλυφάδα ο Κώστας Χρήστου
Στον Άγιο Παντελεήμονα με «θέα» το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Εκτός του ότι είναι 10 λεπτά από το σπίτι μου, είναι και ευκαιρία για ανεπίσημα reunions με παλιούς συμμαθητές. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι τα ακόλουθα: πώς γίνεται και βρίσκει ο κόσμος τόσες κροτίδες για την Ανάσταση και πως γίνεται η «απέναντι» εκκλησία -κάτω από την αστυνομία στο Ελληνικό- να κάνει κάθε χρονιά νωρίτερα την Ανάσταση από εμάς. Καλό Πάσχα και καλά κοψίδια.
Στην Μεταμόρφωση στην Καλλιθέα ο Πάνος Κοκκίνης
Τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μου, παρότι είχαμε εξοχικό στη Σαλαμίνα, Πάσχα έκανα στο μπαλκόνι μου στην Καλλιθέα. Προφανώς τα τελευταία 10, που τα περνάω ανελλιπώς στο κτήμα της γυναίκας μου στην Ναύπακτο, είναι ωραιότερα. Γεμάτα φύση, χωριάτικη σπανακόπιτα από τα χεράκια της γιαγιάς και τσίκνα (και με soundtrack κλαρίνο). Ωστόσο, εγώ, τα πρώτα θυμάμαι με -σχετική- νοσταλγία. Εκείνα που αράζαμε με τον πατέρα μου στο μπαλκόνι μας στον 4ο όροφο, ακριβώς απέναντι από την εκκλησία, και βλέπαμε την λειτουργία και τα πυροτεχνήματα λες και είμαστε στο θεωρείο θεάτρου. Μοναδική μου υποχρέωση; Να κατέβω στην είσοδο της πολυκατοικίας για να πάρω το φως και, την επόμενη, να πάω στο φούρνο να παραλάβω το ταψί με το αρνί. Ναι, το ξέρω, ακούγεται μίζερο. Ωστόσο εγώ το απολάμβανα. Τι τα θες, είμαι εντελώς παιδί της πόλης.
Στον Άγιο Γεώργιο στο Καβούρι η Μαρία Πετροπούλου
Ανάσταση στα νότια. Χμ.. Δύσκολο θέμα, το ομολογώ, μιας που λίγες φορές έχω κάνει Ανάσταση στα νότια. Μιας που λίγες φορές έχω κάνει Ανάσταση στην Αθήνα. Μου φαίνεται αρκετά στημένο γεγονός, για να είμαι ειλικρινής. Οδεύουμε όλοι με το κερί στην εκκλησία 23:45 για να αποχωρήςουμε στις 00:05 και οι νεότεροι κάνουν εμφάνιση grande, που με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχω έρθει όντως σε εκκληςία ή μήπως βρίςκομαι σε κάποιο μαγαζί της παραλιακής. Εγώ πάλι στέκομαι σε ένα σημείο, ενεργοποιώντας και τα μάτια που έχω στην πλάτη. Ναι, το παραδέχομαι. Φοβάμαι μην με κάψει μια αδέξια κίνηση, που δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα κάνει. Για να μην ξεκινήσω να σου μιλάω για τις κροτίδες, τα δυναμιτάκια ή όπως αυτά λέγονται, τέλος πάντων. Εκεί κι αν αισθάνομαι φόβο. Πάντα ζήλευα όσους βλέπουν την Ανάσταση από το μπαλκόνι τους. Θα ήταν και ο Πάνος Κοκκίνης ανάμεσα σε αυτούς, κάποτε. Έτςι, επιλέγω πλέον να κάνω Ανάσταση εκτός πόλης ή ακόμη κι εκτός χώρας και με τρόπο που η σωματική μου ακεραιότητα δεν θα κινδυνεύει. Ωστόσο, έχω μια αγαπημένη εκκλησία στα νότια. Κυρίως λόγω τοποθεσίας. Αυτή στο Καβούρι. Αυτά που λες. Καλή μας Ανάσταση.
Σπίτι της στον Άλιμο η Τατιάνα Τζινιώλη
Έχω γυρίσει εκκλησία και εκκλησία. Ξωκλήσι και ξωκλήσι. Κάθε χρόνο και σε διαφορετικό μέρος λόγω της παρέας/οικογένειας. Όμως, το αγαπημένο μου μέρος σε όλα τα νότια για Ανάσταση είναι σπίτι μου. Μόνο.
Στον Άγιο Νικόλαο στο Καβούρι η Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Συνήθως την Ανάσταση λείπω από τα Νότια. Ίσως επειδή έτσι έχω μάθει από μικρή που πηγαίναμε στο χωριό του μπαμπά. Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια το Πάσχα το περνάμε σχεδόν πάντα στην εξοχή. Ωστόσο η αντιδραστική (στα συνηθισμένα) φύση μου δεν μου επιτρέπει και πολύ να επαναλαμβάνομαι. Οπότε υπήρχαν και χρονιές-διαλείμματα που έκανα Ανάσταση εδώ. Κάνα δυο ήταν στην εκκλησία της γειτονιάς μου στην πλατεία Καραισκάκη αλλά δεν είμαι και πολύ fan να δω και να με δουν γνωστοί, όταν η φάση δεν συνοδεύται από “κοσμική” έξοδο. H τελευταία -και καλύτερη- φορά που έκανα Ανάσταση στα Νότια λοιπόν, ήταν στη μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Καβούρι δίπλα από το Divani. Δεν ξέρω τι απ’όλα μου άρεσε πιο πολύ, το ότι ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων και απόλαυσα τη λειτουργία χωρίς αντιπερισπασμούς ή μάλλον η τοποθεσία της εκκλησίας. Πάνω από την οδό Ήλιου και δίπλα στη θάλασσά μου! Ίσως γιατί η Αγία Τριάδα του δικού μου θεικού σύμπαντος αποτελείται από Ήλιο, Θάλασσα και Νότια και εκεί με “κάποιο” τρόπο τα βρήκα και τα τρία!
Στον Άγιο Νικόλαο της Γλυφάδας ο Μάνος Μίχαλος
Η Γλυφάδα το βράδυ της Ανάστασης χωρίζεται σε τρία μέρη. Σε αυτούς που γιορτάζουν κάπου πάνω από τη Βουλιαγμένης (στην Αγία Τριάδα ή στον Άγιο Τρύφωνα), σε εκείνους που περιμένουν το ιερό φως στον πολιούχο Άγιο Κωνσταντίνο και σε εμάς που η ζωή μας έμαθε ότι κανείς δεν ανασταίνεται αν δεν χτυπήσουν οι καμπάνες του Αγίου Νικολάου. Με τα πρώτα δυο σπίτια μας να είναι σε απόσταση αναπνοής από την πιο κουλ εκκλησία της περιοχής, δεν θα μπορούσαμε να μάθουμε αλλιώς. Με μπαμπά, μαμά και αδερφό, κοντά στα παγκάκια της δεξιάς πλευράς, με τις Μινέρβες και τις Γουρούνες σε απόσταση ασφαλείας (αλλά όχι πολύ μακριά για να φοβηθεί και λίγο η μάνα μας) η Αναστάση στον Άγιο Νικόλαο είναι από τις πιο αγνές και μη νοθευμένες παιδικές αναμνήσεις που έχω. Βέβαια, σας τα γράφω αυτά έχοντας πλέον μετακομίσει στη Βούλα, αλλά και πάλι Άγιο Νικόλαο θα πάμε. Φοίβης και Ζαμάνου. Σύμπτωση αλλά οι οδοί του κάθε σπιτιού μου στα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου.
Στον Άγιο Ιωάννη Βούλας ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Εκεί παντρεύτηκαν οι γονείς μου, εκεί βαφτίστηκα, εκεί μου αρέσει να περνάω κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες. Κάτω από ένα πεύκο που ξέρω ότι κάθε φορά θα δω τους γονείς των φίλων μου, κάποιους συμμαθητές μου και θα αποφύγω εκείνους που κάθονται σε μια άλλη μεριά και δεν θέλω να δω (μιας και είμαστε σε πνεύμα κατάνυξης). Δεν γίνεται τίποτα το φαντασμαγορικό, τίποτα το ξεχωριστό, τίποτα το διαφορετικό. Είναι από εκείνες τις συνήθειες που είναι τόσο δικές σου που τις αγαπάς χωρίς να αναρωτιέσαι το γιατί.