Κατερίνα Σάλτα, η Γλυφαδιώτισσα που είναι στο πλευρό των προσφύγων
Aνήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού, η Κατερίνα Σάλτα είναι το κατάλληλο άτομο για να σου μιλήσει κατά του ρατσισμού και να σου εξηγήσει τι σημαίνει να είσαι γεννημένος εθελοντής.
- 21/03/2017
- Κείμενο: NouPou.gr
“Με λένε Κατερίνα Σάλτα και δεν το λες ότι είμαι καλά στα μυαλά (γελάει)”. Κάπως έτσι συστήθηκε η γυναίκα που θα γνωρίσεις ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του ρατσισμού, μέσα από το Nou-Pou.gr. Γιατί να τη γνωρίσεις; Θα στο θέσω απλά: είναι ο άνθρωπος σου, αν έχεις επιλέξει να ζεις στην πραγματικότητα, τιμώντας τις ευαισθησίες σου, αλλά δεν έχεις βρει τον τρόπο να νιώσεις ολοκληρωμένος. Θα σου εξηγήσει τι σημαίνει να είσαι εθελοντής και θα σου δώσει και παραδείγματα.
“Από μικρή είχα έντονη την αίσθηση του δικαίου”
Οι σπουδές που έκανε ήταν στο marketing, “έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά και με τη φωτογραφία”, αλλά αν γύριζε το χρόνο πίσω θα διάλεγε άλλο πεδίο γνώσης και εκπαίδευσης. Αλλά και που δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω, η Κατερίνα είναι ευτυχισμένη. Γιατί είχε την ευλογία να βρει αυτό που την έκανε να νιώσει ολοκληρωμένη, “γεμάτη”. Μη σου πω ότι βρήκε τον προορισμό της ζωής της στον εθελοντισμό.
“Ξεκίνησα ως εθελόντρια το 2004, με τους Αγώνες, συνέχισα με τα φιλοζωικά, με το ΣΠΑΖ, το Σύλλογος Προστασίας Αδέσποτων Ζώων που έχουμε εδώ, στη Γλυφάδα, ως εθελόντρια για επτά χρόνια. Παράλληλα, έτρεχα και για άλλες ενέργειες, για φιλανθρωπικά, περιβαλλοντολογικά”.
Η ανάγκη της προσφοράς που την οδηγούσε, πώς προέκυψε; Ας πούμε, ως παιδί τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει; “Ήθελα να γίνω κτηνίατρος και ο λόγος ήταν η υπέρμετρη αγάπη μου για τα ζώα. Από τα 10 θυμάμαι να ανυπομονώ κάθε μήνα να φτάσει στο γραμματοκιβώτιο το γράμμα, το newsletter, από την Greenpeace, στην οποία είχα “γραφτεί”. Έστελνα ανελλιπώς, έως τα 17 μου, επιστολές για να με δεχθούν σε ακτιβιστικές οργανώσεις, αλλά με είχαν γράψει πανηγυρικά. Ποτέ δεν με κάλεσαν. Κρίμα. Εκείνοι έχασαν (γελάει)”. Αποδεδειγμένα.
“Πώς κάνω ό,τι κάνω; Δεν ξέρω πώς να ΜΗΝ το κάνω”
Μέχρι όμως, να χάσουν εκείνοι, “έχανε” η Κατερίνα την υπομονή της, βλέποντας καταστάσεις που την πλήγωναν, που τη “χτυπούσαν” στις ευαισθησίες της. “Από παιδί είχα έντονη την αίσθηση του δικαίου. Έχω μεγάλο θέμα με την αδικία. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να βλέπει κάτι άδικο και να μην αισθάνεται την ανάγκη να κάνει κάτι για αυτό. Είναι πολλοί αυτοί που μου έχουν πει “πώς το κάνεις; Πώς αντέχεις τόσο πόνο;”. Απαντώ ότι “δεν ξέρω πώς να ΜΗΝ το κάνω”.
“Μου φαίνεται αδιανόητο να ξέρω πως μια ψυχή υποφέρει και να μην προσπαθήσω να κάνω κάτι για αυτό. Όσο ψυχοφθόρο, δύσκολο ή κουραστικό και αν είναι. Θα ακουστεί σκληρό, αλλά δεν δέχομαι το “θέλω, αλλά δεν μπορώ ή δεν προλαβαίνω”. Όταν θες να συνεισφέρεις, θα βρεις τον τρόπο, χωρίς απαραίτητα να δαπανήσεις χρήματα ή άπειρο χρόνο. Πάντα υπάρχει τρόπος. Ακόμα και μέσα από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ένας θα μπορέσει να κάνει αυτό το βήμα, άλλος ένα μεγαλύτερο που θα αφορά και τη φυσική του παρουσία μια φορά την εβδομάδα ή μια ώρα κάθε μέρα, για το σκοπό που τον ενδιαφέρει, για ό,τι έχει ευαισθησία”.
H πιο σκληρή εικόνα από τη Μυτιλήνη
“H πιο σκληρή εικόνα ήταν από το πρώτο μου ταξίδι στη Μυτιλήνη, τον Νοέμβριο του 2015, ίσως γιατί ήταν από τις πρώτες. “Έσκασε” βάρκα και το δικό μας καμπ ήταν το πρώτο που συναντούσαν οι πρόσφυγες στη στεριά, αφότου είχαν σωθεί στη θάλασσα. Ήταν 23.30 όταν είδα μια παχύσαρκη κυρία, η οποία είχε και διαβήτη και ήταν γύρω στα 65 και ταξίδευε μόνη, με την κόρη της που είχε σύνδρομο down. Της αλλάξαμε ρούχα, ειλικρινά δεν ξέρω πόση ώρα την είχα αγκαλιά μέχρι να σταματήσει να τρέμει. Μέχρι να ζεσταθεί. Παράλληλα, της ψιθύριζα λόγια που δεδομένα δεν καταλάβαινε. Αλλά εκείνη την ώρα δεν χρειάζονται μεταφράσεις, για να αντιληφθεί ο άλλος τι και πώς. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που με σόκαρε, όπως σκεφτόμουν “πώς αυτή η γυναίκα, αυτής της ηλικίας με αυτά τα προβλήματα υγείας, με αυτά τα κιλά (στοιχείο που παίζει ρόλο), ταξίδεψε με μια κόρη που έχει σύνδρομο down όλα αυτά τα χιλιόμετρα από τη Συρία”.
“Ή κάθεσαι σπίτι σου ή σφίγγεις το στομάχι και προχωράς”
Ενόσω την άκουγα, ένιωσα τη ψυχή μου να ‘χει δεθεί κόμπος και αισθάνθηκα δάκρυα στα μάτια. Θα μου πεις “κοπελιά, δεν έχεις εσύ το πρόβλημα. Άλλοι κάνουν τα αδύνατα, δυνατά για να ζήσουν”. Έχεις απόλυτο δίκιο. Και για αυτό ρώτησα την Κατερίνα πώς διαχειρίζεται τον πόνο όσων βλέπει. “Ήταν κάτι που έμαθα να αντιμετωπίζω στα φιλοζωικά, όταν προέκυψαν τα πρώτα σκληρά περιστατικά. Όπως το να χρειαστεί να μαζέψω ένα τραυματισμένο, διαμελισμένο ζώο. Ή ένα φολιασμένο ζώο. Γύριζα άρρωστη στο σπίτι μου και αναρωτιόμουν “τι κάνω;”. Ώσπου κατέληξα στο ότι υπάρχουν δυο επιλογές: ή μένω σπιτάκι μου, γιατί δεν αντέχω ή σφίγγω το στομάχι και προχωρώ”. Το δεύτερο έγινε φιλοσοφία ζωής. “Μου ήταν αδύνατο να μείνω πίσω και να παρακολουθώ. Έγινε πιο εύκολο να σφίξω το στομάχι μου και να συνεχίσω”.
“Κάποια στιγμή, όπως περνούσαν τα χρόνια αποφάσισα ότι αν θα μπορούσα να περνώ τον χρόνο μου στον εθελοντισμό, στην προσφορά και εργασιακά, θα ήμουν ευτυχισμένη. Δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα, όχι γιατί δεν τα έχω ανάγκη, αλλά επειδή είχα την πολυτέλεια να συμπληρώνω από κάπου αλλού. Συν αυτό, έριξα και τα στάνταρ της ζωής μου, προκειμένου να τα καταφέρω. Δεν “ψάχτηκα” να βρω δουλειά, ώστε να βγάζω λεφτά από τον εθελοντισμό, αλλά βρήκα τρόπο να αφιερώνω το χρόνο μου σε αυτό που με ενδιαφέρει και παράλληλα να μπορώ να ζω. Φιλοζωικά δεν υπήρχε κάτι στην Ελλάδα, oύτε περιβαλλοντολογικά. Προέκυψε φιλανθρωπικά. Πριν τρία χρόνια, βρέθηκα στο “Μοιράζομαι’. Ήταν ηλεκτρονική πλατφόρμα που στήριζε ανθρώπους, οικογένειες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, στην Ελλάδα. Ήμουν η project manager για ενάμιση χρόνο”.
“Αυτό που έγινε στην Πύλη Ε2 του Πειραιά, ήταν μαγικό”
Επέστρεψε στον εθελοντισμό και διαπίστωσε ότι την καλούσε η Μυτιλήνη. “Με φώναζε καιρό. Από τον Μάιο του 2015 που με καλούσε, βρέθηκα εκεί τον Νοέμβριο. Ένα μήνα μετά, βρέθηκα με φίλους φωτορεπόρτερ, στην Ειδομένη και τον Φεβρουάριο του 2016 βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά. Όσοι περάσαμε από εκεί, Έλληνες και ξένοι εθελοντές, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ και φυσικά οι πρόσφυγες, στιγματιστήκαμε εφ όρου ζωής. Η αγάπη που βιώσαμε εκεί, οι φιλίες που δημιουργήσαμε, θα είναι πάντα μέσα μας. Αυτό που έγινε στην Πύλη Ε2 ήταν μαγικό”.
Δώστης ένα λεπτό να σου εξηγήσει τι εννοεί, χρησιμοποιώντας τον όρο “μαγικό”. “Ήμασταν στα τέλη Φεβρουαρίου, με αρχές Μαρτίου, γεγονός που σήμαινε ότι είχαν κλείσει τα σύνορα. Συνέπεια αυτού ήταν να εγκλωβιστεί κόσμος στην Ελλάδα, αλλά και η δημιουργία αυτοσχέδιου καταυλισμού στο λιμάνι του Πειραιά. Είχα πάει κάποια στιγμή, στις αρχές του Φλεβάρη, μαζί με την “Οργάνωση Γη”, τη ΜΚΟ στην οποία ήμουν εθελόντρια, κατεβάσαμε 70 μερίδες φαγητό και πανηγυρίζαμε. Στα τέλη του μήνα βρέθηκα στην Ε2, η οποία αρχικά είχε 800 άτομα και πολύ σύντομα βρέθηκα να έχει 1800. Αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν από τα καράβια, από τα νησιά και αυτό που κάναμε ήταν να τους δώσουμε τα απαραίτητα αγαθά. Δηλαδή, κουβέρτες γιατί έκανε πολύ κρύο, σκηνές -όταν είχαμε”.
Σταματάει, το βλέμμα της σκοτεινιάζει και ρωτά “ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να λες σε οικογένεια που έχει μέλος και σε αναπηρικό αμαξίδιο, ότι δεν έχεις σκηνή να της δώσεις;”. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή και συνεχίζει, εξηγώντας ότι “δίναμε είδη πρώτης ανάγκης (ρούχα, κουβέρτες και σκηνές, όταν υπήρχαν), καροτσάκια για τα μωρά, γιατί είχαν σπάσει στο ταξίδι αυτά που είχαν και φυσικά φαγητό. Με την “Οργάνωση Γη” ξεκινήσαμε να μαγειρεύουμε στην Ε2 για 800 άτομα και καταλήξαμε να φτιάχνουμε φαγητό για όλο το λιμάνι του Πειραιά, για όλες τις Πύλες.”
“Παρασκευάζαμε 8.000 μερίδες, την ημέρα. Αυτοσχέδια, με φου φου στο πάτωμα, με καζάνια, τα καζάνια μας, στον ώμο. Υπήρχαν ημέρες που ήμασταν 6-7 στο μαγείρεμα και άλλες που ήμασταν ακόμα και 30. Γενικότερα, η ανταπόκριση του κόσμου, σε ό,τι αφορά την κατάσταση στον Πειραιά, ήταν άκρως συγκινητική. Είτε πρόσφεραν το χρόνο τους, είτε μέσω δωρεών. Δεν χρειάστηκε να αγοράσουμε το παραμικρό, για να παρασκευάσουμε τις 130.000 μερίδες φαγητού που δώσαμε συνολικά. Όλα ήταν δωρεές του κόσμου”. Μετά ανέλαβε ο στρατός τη σίτιση και τη μεταφορά των προσφύγων στα κέντρα φιλοξενίας της Αττικής και η “Οργάνωση Γη” πέρασε τις προσπάθειες της στο επόμενο επίπεδο.
Η “Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων” δίνει ακριβώς αυτό: ελπίδα
Πριν προχωρήσουμε, να σου πω ότι η “Οργάνωση Γη” είναι ΜΚΟ, που έχει στη θέση του γενικού γραμματέα τον Πέτρο Κόκκαλη και δημιουργήθηκε το 2010, με στόχο την ανάπτυξη της περιβαλλοντικής και κοινωνικής νοημοσύνης. Από πέρυσι, απ’ όταν ολοκλήρωσε το έργο της με τη σίτιση, τη διαχείριση ευπαθών ομάδων και τη νομική υποστήριξη όσων ήταν στην Πύλη Ε2, ενέταξε στο πρόγραμμα της και το “Organization Earth Refugee” “γιατί είδαμε πως το προσφυγικό θα πάει μακριά το θέμα και θέλαμε να το ακολουθήσουμε”. Η Κατερίνα προσελήφθη ως program director.
“Το πρώτο project ήταν η ανάπτυξη δραστηριοτήτων, στα καμπ, μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων και δημιουργικής απασχόλησης ενηλίκων και ανηλίκων. Λόγω της εμπειρίας του γενικού γραμματέα της “Οργάνωσης Γη”, Πέτρου Κόκκαλη με το ποδόσφαιρο, αλλά και του γεγονότος ότι το σπορ αυτό είναι μια κοινή γλώσσα όλων των λαών, ενώνει ανθρώπους ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία και τα λοιπά, ξεκινήσαμε τον Ιούλιο του 2016 στον Σκαραμαγκά σχετικό πρόγραμμα για τα παιδιά. Να πω εδώ πως είχαμε και μερική υποστήριξη από το πρόγραμμα UEFA Foundation for children. Στην πορεία, αναπτύξαμε και ομάδα ενηλίκων, ενώ κάναμε το ίδιο και στην άλλη δομή φιλοξενίας, στην οποία έχουμε δραστηριότητες, στο Σούνιο”.
Ο Νικοπολίδης και η ομάδα που έγινε οικογένεια
Το επόμενο βήμα είναι η ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία, για όσο μείνουν και αν μείνουν “κάτι που θα βοηθήσει και τον Έλληνα να διαπιστώσει πως δεν μας χωρίζουν τελικά, τόσα πολλά. Ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται”. Στο πλαίσιο αυτό αλλά και για να αντιμετωπίσουν την ιδρυματοποίηση αυτών των ανθρώπων, η ΜΚΟ άρχισε να αναπτύσσει δραστηριότητες εκτός των καμπ. “Πέρυσι τον Νοέμβριο έγινε ένα κάλεσμα από την “Οργάνωση Γη” προς τους κατοίκους των δομών στο Ελληνικό, το Σχιστό, τον Ελαιώνα, τον Σκαραμαγκά, καθώς και στους πρόσφυγες που μένουν σε καταλήψεις διαμερισμάτων στο κέντρο, με σκοπό να δημιουργηθεί μια πρότυπη επίλεκτη ομάδα προσφύγων”. Χρέη τεχνικού διευθυντή έχει αναλάβει ο Αντώνης Νικοπολίδης “για τον οποίον δεν έχω λόγια, για τη συνεισφορά του. Διδάσκει ήθος, επαγγελματισμό, σεβασμό, τα πάντα”, ενώ προπονητής είναι ο Ανδρέας Σαμπάνης.
Σημείωσε κάπου εδώ πως οι παίκτες είναι από το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Μαρόκο, το Ιράκ, την Ουγκάντα, την Υεμένη. Ναι, από χώρες που έχουν τα θέματα τους μεταξύ τους. Οι πολιτικοί. Γιατί όπως αποδεικνύεται περίτρανα, οι λαοί είναι μια χαρά μεταξύ τους. Η “Ελπίδα” μετέχει στο ανεξάρτητο εργασιακό πρωτάθλημα, όπου όλοι αγκάλιασαν τα παιδιά και θα πάρει μέρος στο σχετικό κύπελλο “και τα χαμπίμπια μου έχουν πει ότι θέλουν να τιμήσουν την ομάδα και το όνομα της Οργάνωσης Γη, φέρνοντας στα γραφεία το τρόπαιο”. Ξεκαθαρίζει ότι “η φιλοσοφία της ομάδας είναι πως σαφώς και αγαπάμε το ποδόσφαιρο, σαφώς και μας ενδιαφέρει να κερδίζουμε, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο”. Είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο. “Πέντε μήνες μετά, δεν είμαστε ομάδα. Είμαστε οικογένεια. Και οι καλύτεροι φίλοι είναι είναι ένας Αφγανός με έναν Σύρο, για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ”. Σημειωτέον, οι παίκτες της ομάδας έγιναν τα πρώτα μέλη του προγράμματος Online Linguistic Support που “τρέχει” η ΜΚΟ και προσφέρει την ευκαιρία “μέσω online πλατφόρμας Erasmus+” εκμάθησης γλωσσών, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Πειραιά.
“Λαθρομετανάστες, τι απαίσια λέξη”
Ναι, στο περιβάλλον της έχει ανθρώπους που αντιλαμβάνονται μεν, γιατί κάνει ό,τι κάνει (“ξέρουν τη δραστηριοποίηση μου όλα αυτά τα χρόνια και την ευαισθησία μου”), αλλά σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες “τους λαθρομετανάστες, όπως τους λένε κάποιοι -τι απαίσια λέξη;- δεν είναι δεκτικοί. “Θεωρούν ότι η χώρα μας δεν θα έπρεπε να το τραβάει όλο αυτό, πως δεν πρέπει να στηρίζουμε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί όσο τους στηρίζουμε θα έλθουν και άλλοι, οι οποίοι θα ξεμείνουν εδώ. Μου λένε ότι είναι μουσουλμάνοι, τζιχαντιστές που θα μας σκοτώσουν όλους ή θα μας κάνουν όλους να ασπαστούμε το Ισλάμ. Πιστεύουν επίσης, πως πρόκειται για πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, αμόρφωτοι και απαίδευτοι από τα βουνά”.
Τι απαντάει; “Ότι ο φίλος μου ο Αχμάντ έχει master στις πολιτικές επιστήμες, ο φίλος μου ο Φαχίμ είναι sports coach, είναι κούκλος και όταν τον δείχνω σε φίλες μου λένε “α, αυτός είναι όμορφος”, ο φίλος μου ο Μοχάμεντ είναι διάνοια στους υπολογιστές και όταν δεν έγινε δεκτή η αίτηση μετεγκατάστασης σε άλλη χώρα της Ευρώπης, βρήκε δουλειά στη Microsoft”. Αυτό που ισχύει με τους πρόσφυγες είναι ό,τι ισχύει με όλες τις κοινότητες, παγκοσμίως. Μπορείς να βρεις τα πάντα. Τυχερούς, άτυχους, ικανούς, τύπους που έκαναν λάθος επιλογές”.
Με ασφάλεια δε, θα μπορούσες να πεις ότι η Κατερίνα έχει ακούσει τα πάντα από φίλους. Μήπως άλλαξε και φίλους; “Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Ξέρουν γιατί κάνω ό,τι κάνω. Υπάρχει διαφωνία στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα δεδομένα. Πλέον δεν υπάρχουν έντονες αντιπαραθέσεις και αυτό είναι κάτι πολύ καλό. Έχουμε καταλήξει στο ότι συμφωνούμε πως διαφωνούμε και αποφεύγουμε σχετικές συζητήσεις”.
Ο κόσμος είναι πιεσμένος, οι χειρισμοί που ‘χουν γίνει από κυβερνήσεις (“από όλην την Ευρώπη”) λανθασμένοι “και για αυτό θεωρώ δεδομένο ότι κάπου θα ξεσπάσει ο άλλος, μέσα στο ζόρι του. Θα του φταίνε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα του έφταιγαν ή μπορεί να μεγαλοποιήσει καταστάσεις, για τις οποίες δεν ένιωθε ποτέ άνετα. Αλλά η κρίση δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για όλα και αισθάνομαι χαρούμενη που έχω δει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον εθελοντισμό, στα χρόνια της κρίσης”.
“Προτιμούν να γυρίσουν στις πατρίδες τους και να πεθάνουν δίπλα στους νεκρούς τους”
Τονίζει πως “αυτό που έγινε πέρυσι, δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την Ελλάδα. Σαφώς και μπορούσε. Από εκεί και πέρα, πέραν των κυβερνήσεων και οι δημοσιογράφοι, τα media, παρουσίασαν πολύ λάθος την εικόνα. Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι, οπότε δεν ξέρω ακριβώς τι μεταδόθηκε. Μαθαίνω ό,τι μου μεταφέρουν οι οικείοι μου. Ε, αυτά που μου έλεγαν ήταν μέρα με τη νύχτα, συγκριτικά με το τι ζούσα. Είμαστε λοιπόν, στο λιμάνι του Πειραιά και είναι Μάρτιος. Από φίλους μαθαίνω πως τα media μεταδίδουν ότι στην Ε2 έχει ξεσπάσει κρούσμα ηπατίτιδας. Όταν έφτασα στο λιμάνι, πήγα απευθείας στον Ερυθρό Σταυρό -υπήρχαν ελάχιστες ΜΚΟ, αλλά υπήρχαν- και ρώτησα τι συμβαίνει. Με αγανάκτηση μου είπαν “ε, μην το ακούμε και από εσένα αυτό. Δεν έχει υπάρξει τίποτα”.
Έχει να τονίσει και κάτι ακόμα, που επίσης, το λες σημαντικό. “Ακόμα και τώρα αδυνατεί να πιστέψει ο κόσμος πως από αυτούς τους ανθρώπους, κανείς δε θέλει να μείνει εδώ. Όλοι θέλουν να προχωρήσουν. Πολλοί εν τω μεταξύ, εδώ και μήνες λένε ότι από τη στιγμή που δεν βλέπουν… φως ως προς το άνοιγμα των συνόρων, προτιμούν να γυρίσουν στις χώρες τους και να πεθάνουν δίπλα στους νεκρούς τους”.
Πώς είναι να μετέχεις σε προσπάθειες που δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος γιατί δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός και ξεκάθαρα δεν αρκούν οι ατομικές πρωτοβουλίες; “Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει παιδεία εθελοντισμού στη χώρα μας. Δεν τη διδαχθήκαμε ποτέ. Στη δική μου περίπτωση ήταν κάτι έμφυτο. Ίσως να είναι ο λόγος που περνώ από αυτόν τον κόσμο, τι να σου πω. Η παιδεία του εθελοντισμού είναι απαραίτητη και πολύτιμη για τον καθένα μας και την κοινωνία στο σύνολο”.
Μια -απαραίτητη- διευκρίνιση επί του εθελοντισμού
Τι σημαίνει εν πάση περιπτώσει, “εθελοντισμός”; “Εθελοντής είναι εκείνος που θα δαπανήσει χρόνο και κόπο, για το σκοπό που τον ενδιαφέρει, που τον συγκινεί, αμισθί, για όσο διάστημα κρίνει εκείνος απαραίτητο. Αρκεί να κάνει τη δέσμευση. Όταν δηλώνεις συμμετοχή, υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται για αυτό που θα δηλώσεις. Είτε είναι μια ώρα το μήνα, είτε μια ώρα το χρόνο. Κάποιοι στηρίζονται στη δέσμευση σου, για να βγει αποτέλεσμα. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως είναι αρκετοί αυτοί που δηλώνουν συμμετοχή, αλλά δεν δεσμεύονται, με αποτέλεσμα να τινάζονται στον αέρα πολύ όμορφα και απαραίτητα πράγματα”.
Αντί επιλόγου
Όλες οι φίλες της περιμένουν τον ιππότη με το άσπρο άλογο, να τις κάνει πριγκίπισσες. “Εγώ έχω βρει ανθρώπους με έχουν κάνει… κατευθείαν βασίλισσα. Έχω πάει σε άλλο επίπεδο (γελάει)! Όχι, δεν έχω αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα, από το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Οι περισσότεροι είναι άθεοι ή δεν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι. Ίσα, ίσα με προσέχουν και με προστατεύουν”. Το σημαντικότερο στο μυαλό της, είναι πως “με ό,τι κάνω, γεμίζει η ψυχή μου. Δεν έχω βιώσει ξανά τόση και τέτοιας ποιότητας αγάπη, στη ζωή μου. Οι ώρες είναι ατελείωτες. Δεν υπάρχει επταήμερο ή 24ωρο. Δεν με νοιάζει. Είναι επιλογή μου. Δεν γίνεται να νιώσω πιο “γεμάτη”.
“Απ’ όταν ήμουν εθελόντρια έλεγα πως ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής, είναι πράξη αγάπης και ένα κομμάτι μου, πάντα είναι εθελοντισμός. Είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να χαρίσει ο κάθε άνθρωπος, στον εαυτό του και τη ψυχή του”. Όπως λέει χαρακτηριστικά, μια δοκιμή θα σε πείσει. “Μετά θα θες κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο”. Στο χέρι της έχει ένα tattoo, που είναι ένας κύκλος γύρω από το βραχίονα. Ημιτελής. “Θα κλείσει, όταν φύγουν τα χαμπίμπια μου ή όταν βρω το επόμενο πεδίο δράσης. Το βέβαιο είναι πως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, δεν θέλω να ολοκληρωθεί η εθελοντική εργασία. Είναι ο δρόμος μου, η ζωή μου και νιώθω εξαιρετικά τυχερή και ευγνώμων που έστω και αργά ανακάλυψα. Αν υπάρχει ευτυχία, γιατί για εμένα αυτή η λέξη είναι άπιαστη, τη ζω”.
*Φωτογραφίες : Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson