Μαρίνα Δεκούλου: Η φωνή των αδέσποτων στη Νέα Σμύρνη
Η Μαρίνα Δεκούλου, Αντιδήμαρχος Σχολικών Μονάδων και Φιλοζωίας στη Νέα Σμύρνη, έχει μετατρέψει το Τμήμα Αστικής Πανίδας του Δήμου σε ένα ζωντανό κύτταρο φροντίδας. Με προσωπική εμπλοκή, επιμονή και βαθιά αγάπη για κάθε τετράποδο, δείχνει στην πράξη τι σημαίνει να είσαι «σύμμαχος» των ζώων –όχι στα λόγια, αλλά στην πρώτη γραμμή.
- 01/07/2025
Αν τύχει να μπεις ένα πρωινό στο Τμήμα Αστικής Πανίδας του Δήμου Νέας Σμύρνης, μην ξαφνιαστείς αν δεις ένα γατάκι να ξεπροβάλλει μέσα από το κλουβάκι του ή ένα άλλο να παίζει με ένα παιχνιδάκι πίσω από τα προστατευτικά πλέγματα. Μην σου φανεί περίεργο αν παρατηρήσεις σε μια γωνιά ένα μπολ με νερό, ένα πιατάκι με ξηρά τροφή ή κουβέρτες προσεκτικά διπλωμένες. Ο χώρος μπορεί να είναι δημόσιος, αλλά έχει τη θαλπωρή ενός – προσωρινού έστω – σπιτιού. Και εδώ τα ζώα είναι πάντα καλοδεχούμενα.
Το επισκεφθήκαμε ένα μεσημέρι και γνωρίσαμε από κοντά την ομάδα που βρίσκεται πίσω του: Ανθρώπους με πραγματική διάθεση και μια αγάπη που δεν περιορίζεται στις «ώρες του γραφείου». Ανάμεσά τους, η Αντιδήμαρχος Σχολικών Μονάδων και Φιλοζωίας Μαρίνα Δεκούλου. Η ίδια μας σύστησε και μερικές από τις αδέσποτες ψυχές που φιλοξενούνται προσωρινά στον χώρο έως ότου βρουν τις παντοτινές τους οικογένειες. Τον Ρούλη, για παράδειγμα –ένα γατί που έπεσε από τον πρώτο όροφο λίγο μετά τη γέννα του. Ήταν η αφορμή για να εντοπιστεί και να στειρωθεί η μαμά του και να μαζευτούν και τα υπόλοιπα αδερφάκια του, τα οποία όλα βρήκαν σπίτι. Ο ίδιος ήρθε με σπασμένα ποδαράκια, ταλαιπωρημένος, αλλά με το που τον βλέπεις να περπατάει με τον αστείο, δικό του τρόπο, δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις. Τώρα που είναι σχεδόν έτοιμος για το εμβόλιό του, ετοιμάζεται και για το δικό του σπίτι.
Δίπλα του, ο Πολύφημος, ένα μικροσκοπικό γατάκι που εντοπίστηκε ένα βράδυ μέσα σε μηχανή αυτοκινήτου. Με τη βοήθεια εθελοντών, η ομάδα κατάφερε να τον απεγκλωβίσει και να τον φέρει στο γραφείο. Το πρώτο βράδυ η ίδια η Μαρίνα τον πήρε σπίτι της. Την επόμενη μέρα, τον τάισε, τον καθάρισε και τότε παρατήρησε πως δεν έβλεπε (εξού και το όνομα!). Μεταφέρθηκε στον γιατρό, εξετάστηκε, ξεκίνησε τις πρώτες θεραπείες και, όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία για να εμβολιαστεί, θα ξεκινήσει και η αναζήτηση της κατάλληλης οικογένειας.
«Είμαστε και νονοί», λέει η Μαρίνα γελώντας. «Τα γατιά τα “βαφτίζουμε” όλα. Τα φροντίζουμε σαν να είναι δικά μας». Και δεν το λέει για εντυπωσιασμό. Αν περάσεις λίγη ώρα μαζί της στον χώρο, καταλαβαίνεις πως τίποτα από όσα κάνει δεν είναι τυπικό. Είναι προσωπικό. Είναι φροντίδα, αγάπη και ευθύνη. Γι’ αυτό και όταν μιλά για τις γάτες και τους σκύλους της πόλης, χρησιμοποιεί πάντα πρώτο πληθυντικό. Όχι «τα ζώα», αλλά «τα δικά μας ζώα». Και οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί της δεν είναι απλώς υπάλληλοι: είναι ομάδα. Ομάδα με καρδιά.
Από την περίθαλψη των αδέσποτων της Βούλας στη μάχη για την αστική πανίδα
Η σχέση της Μαρίνας Δεκούλου με τα ζώα γεννήθηκε -όπως λέει- «σαν μικρόβιο» μέσα της ήδη από τα έξι της χρόνια, όταν μετακόμισε στη Βούλα, σε μια γειτονιά γεμάτη αδέσποτα σκυλιά. «Όταν ήμουν πιο μικρή, πριν τα 16, δεν είχαμε κατοικίδιο στο σπίτι», θυμάται. «Ήμουν όμως πάντα φιλόζωη. Θυμάμαι τη μαμά μου να με μαζεύει από τα οικόπεδα· πήγαινα και τάιζα τα ζώα, τους έβαζα σεντόνια, κουβέρτες. Έπαιρνα από το σπίτι πράγματα, έτσι με “έπιανε” η μαμά».
Μια εικόνα τής έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό από εκείνη την περίοδο: μια σκυλίτσα που γέννησε οκτώ κουτάβια στο διπλανό οικόπεδο. «Τα είχαμε αναλάβει εξ ολοκλήρου με έναν φίλο μου. Μέναμε απέναντι από ένα κτηνιατρείο που το έτρεχε η Σία, η οποία μας βοήθησε πολύ να τα μεγαλώσουμε. Της πηγαίναμε τα κουτάβια για έλεγχο και της δίναμε τότε κέρματα από το χαρτζιλίκι μας. Προφανώς δεν έφταναν, αλλά μας έλεγε ότι ήταν αρκετά».
Στα δεκαέξι της απέκτησε για πρώτη φορά δικό της ζώο, τη Lady, ένα ημίαιμο κοκεράκι. Αργότερα, παντρεμένη πια στη Νέα Σμύρνη, έζησε με δύο ροτβάιλερ επί σειρά ετών. Σήμερα δίπλα της είναι η Μόκα, ένα μικρόσωμο σκυλάκι που διασώθηκε από την Αστική Πανίδα. Δηλώνει πλέον περήφανα «γατού», καθώς φροντίζει οκτώ γάτες στον κήπο της: «Τα γατιά είναι υπέροχα ζώα» λέει.
Η ενασχόλησή της με την τοπική αυτοδιοίκηση ξεκίνησε από την αγάπη της για τα σχολεία. «Επειδή προέρχομαι από τον χώρο της εκπαίδευσης, ο σκοπός μου ήταν να βοηθήσω σε αυτό το κομμάτι». Όταν όμως της προτάθηκε να αναλάβει και τη φιλοζωία, παραδέχεται ότι ξαφνιάστηκε. «Ήταν κάτι που δεν περίμενα, αλλά μου άρεσε πολύ σαν πρόταση. Είναι ένα κομμάτι το οποίο μου εμπιστεύτηκε ο δήμαρχος και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Γιατί μπορείς να προσφέρεις πάρα πολλά για την ευζωία των αδέσποτων».
Σύμφωνα με την ίδια, η διαφορά σε αυτόν τον τομέα είναι πως μπορείς να δεις άμεσο αντίκτυπο, ειδικά αν υπάρχει ενεργός εθελοντισμός. «Το σχολείο, όσο κι αν το αγαπάω, δεν μπορεί να στηριχτεί ουσιαστικά μόνο στον εθελοντισμό. Το φιλοζωικό μπορεί. Μπορείς να φιλοξενήσεις ένα ζώο, μπορείς να πας με το αμάξι σου ένα γατί στον γιατρό. Με λίγη οργάνωση και πολύ μεράκι γίνονται θαύματα».
Αριθμοί που μιλούν από μόνοι τους (και δείχνουν πόσα μπορούν να γίνουν)
Όταν η Μαρίνα Δεκούλου και η ομάδα της ανέλαβαν το τμήμα Αστικής Πανίδας Νέας Σμύρνης, τον Ιανουάριο του 2024, βρήκαν «ένα αρκετά υποστελεχωμένο τμήμα· υπήρχαν οι βάσεις, αλλά ως εκεί». Γρήγορα, όμως, οι αριθμοί άρχισαν να αλλάζουν θεαματικά. «Το 2024 φτάσαμε τις 400 στειρώσεις, από 150 που ήταν το ’23 – άρα τριπλασιάσαμε τον αριθμό», λέει με εμφανή ικανοποίηση. «Κάναμε επίσης πάνω από 300 περιθάλψεις και συνολικά γύρω στις 40 υιοθεσίες». Και μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2025, οι αριθμοί έχουν ήδη φτάσει και ξεπεράσει αυτούς του προηγούμενου έτους: 400 νέες στειρώσεις («ο στόχος μας είναι οι 500 και πιστεύω πως θα τις ξεπεράσουμε»), περισσότερες από 350 περιθάλψεις, πάνω από 30 φιλοξενίες και 80 υιοθεσίες.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το ποσοστό επιτυχίας στις εγκαταλείψεις σκύλων. «Στον ενάμιση χρόνο έχουμε διαχειριστεί 28 περιπτώσεις σκύλων που εγκαταλείφθηκαν. Τα 26 βρήκαν ήδη την παντοτινή τους οικογένεια. Μόνο δύο, που έχουν υποστεί βαριά κακοποίηση, φιλοξενούνται σε πανσιόν».
Παρά την πρόοδο, οι προκλήσεις παραμένουν, με κυριότερη την οικονομική. «Από το κράτος παίρνουμε 22.000€, ενώ ο Δήμος Νέας Σμύρνης θα διαθέσει συνολικά 134.000€ για τα ζώα. Ο δήμαρχός μας είναι φιλόζωος και δεν μου έχει πει ποτέ “όχι” –αλλά ο δήμος βάζει ήδη πολλά από ιδίους πόρους».
Η ίδια ζητά μια πιο δίκαιη κατανομή κρατικών κονδυλίων. «Η επαρχία έχει αγέλες σκύλων, κυνηγόσκυλα που εγκαταλείπονται· χρειάζεται άλλες λύσεις, ίσως και πιο ενισχυμένες από εμάς. Στις αστικές πόλεις το κονδύλι πρέπει να πηγαίνει αναλογικά με τα αδέσποτα και τον πληθυσμό. Εμείς λαμβάνουμε περίπου το 16% του συνολικού κόστους. Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 50%. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να αυξήσουμε τις στειρώσεις –κι αν υπάρξει κενό σε αυτές, είναι σαν να μην έχουμε κάνει τίποτα. Μία γάτα γεννάει τρεις φορές τον χρόνο από τέσσερα μικρά. Αν χαθεί ένα τρίμηνο, ξαναβγαίνουν άλλα 300 γατιά στον δρόμο».
Για να λειτουργήσει σωστά το πρόγραμμα, χρειάζονται «οργάνωση, χέρια και προσωπικό που να βρίσκεται στον δρόμο». Μέχρι τότε, η ομάδα συνεχίζει να κάνει ό,τι μπορεί με ό,τι έχει – και οι αριθμοί, όσο μιλούν, αποδεικνύουν ότι κάθε ευρώ, κάθε ώρα εθελοντισμού, κάθε υιοθεσία, μετράει.
Μια πόλη που κινητοποιείται: Όταν η φροντίδα των ζώων γίνεται υπόθεση όλων
«Οι εθελοντές είναι ο θησαυρός μας, η μεγαλύτερή μας βοήθεια», λέει η Μαρίνα Δεκούλου. «Η σίτιση που γίνεται από αυτούς είναι πολύ σημαντική, μας βοηθούν στις στειρώσεις με το να πιάνουν και να μας φέρνουν τα ζώα, και φυσικά στις περιθάλψεις. Έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία με το Σωματείο “Περιβαλλοντική και Φιλοζωική Δράση”, που έχει έδρα και στο Φάληρο και στη Νέα Σμύρνη. Η πρόεδρος, η κυρία Μαραντίδου, έχει επιτελέσει εξαιρετικό έργο. Είναι καθημερινά στον δρόμο, είναι σύμμαχός μας».
Η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας είναι θετική, παρόλο που «δεν θα σου πω πως όλοι οι δημότες θα βοηθήσουν ή θα πάνε ένα άρρωστο γατί στον γιατρό. Αλλά υπάρχουν πολλοί εθελοντές που βοηθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όσο βλέπουν ότι δουλεύουμε κι εμείς, τόσο μας στηρίζουν».
Η ίδια και οι πιο στενοί της συνεργάτες είναι σε συνεχή επαγρύπνηση: «Είμαστε alert όλη την ημέρα. Αν δούμε μια δημοσίευση για κάποιο άρρωστο ή χτυπημένο ζώο, τρέχουμε άμεσα. Στο δίωρο έχουμε απαντήσει, στο εξάωρο το πολύ έχουμε ανταποκριθεί και το έχουμε μαζέψει».
Και όταν προκύψει έκτακτη ανάγκη, η διαδικασία είναι ξεκάθαρη: «Ο πολίτης πρέπει πρώτα απ’ όλα να καλέσει τον δήμο – είναι υποχρέωσή μας να φροντίσουμε το ζώο. Επειδή όμως οι δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν το μεσημέρι, φροντίζουμε να υπάρχει ένα διαθέσιμο κινητό. Το δικό μου είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο. Αν δεν απαντήσει κάποιος από τον δήμο, τότε μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιο φιλοζωικό σωματείο».
Η συμβολή του πολίτη είναι πολύτιμη και στο σημείο περισυλλογής: «Καλό είναι να μείνει εκεί μέχρι να έρθουμε. Αν είναι λίγο έμπειρος και μπορεί να το διαχειριστεί, ακόμη καλύτερα να το βάλει σε ένα κουτί ή κλουβί, για να είναι προστατευμένο. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου κάποιος το πηγαίνει μόνος του στον γιατρό, πληρώνει τις πρώτες βοήθειες, αλλά αν ο γιατρός διαπιστώσει ότι είναι αδέσποτο, επικοινωνεί αμέσως μαζί μας για να συνεχίσουμε εμείς την περίθαλψη».
Η φιλοξενία των ζώων είναι συχνά προσωπική υπόθεση. «Πολλές φορές τα φιλοξενούμε εμείς οι ίδιοι είτε στον κήπο μας, είτε σε εθελοντές, είτε τα παίρνουμε και στα σπίτια μας. Θεωρώ ότι ένας δήμος μπορεί να δουλέψει σωστά για την αστική πανίδα μόνο αν οι υπάλληλοί του είναι πραγματικά φιλόζωοι. Αν δεν είναι, θα υπάρχει πρόβλημα».
Όσον αφορά τις παροχές που προσφέρει ο δήμος Νέας Σμύρνης στους δημότες του, μέσω της Αστικής Πανίδας, αυτές είναι, σύμφωνα με τη Μαρίνα Δεκούλου, συγκεκριμένες και οργανωμένες:
- Δυνατότητα για δωρεάν στειρώσεις, εμβολιασμούς και ηλεκτρονική ταυτότητα για αδέσποτα
- Διανομή 5–10 κιλών τροφής τον μήνα σε όσους σιτίζουν πάνω από 10 γάτες
- Δωρεάν μεταφορά άρρωστων γατιών με pet taxi από και προς τον κτηνίατρο
- Άμεση επέμβαση για γατιά που εγκλωβίζονται σε μηχανές αυτοκινήτων
- Πληροφορίες και καθοδήγηση για ζητήματα φροντίδας ή διαχείρισης περιστατικών
- Δυνατότητα αιτήματος για τοποθέτηση ταϊστρών ή σπιτιών όπου υπάρχει ανάγκη, και αν το επιτρέπει το σημείο
Μια εγκατάλειψη που έγινε σημείο εκκίνησης
Ήταν μόλις ενάμισης μήνας που είχε αναλάβει την αντιδημαρχία, όταν συνέβη ένα περιστατικό που έμελλε να της μείνει αξέχαστο. «Είχα κάνει την πρώτη συνάντηση των φιλόζωων στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και, με το που τελειώνει, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε ότι βρέθηκε μια μαμά κυνηγόσκυλο με οκτώ κουτάβια μέσα σε ένα κουτί. Ήταν ξεκάθαρη εγκατάλειψη».
Μέχρι τότε, δεν είχε υπάρξει άλλη καταγεγραμμένη περίπτωση στην πόλη εγκατάλειψης ολόκληρης οικογένειας σκύλων. «Δεν ξέρω αν το έκανε κάποιος για να με δοκιμάσει ή αν απλώς συνέβη για να δοκιμαστώ γενικότερα», λέει. «Αλλά εκείνη τη μέρα καταλάβαμε όλοι μας ότι είχαμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά μεγάλο».
Χωρίς να υπάρχει καμία προετοιμασία, πήραν τα κουτάβια με το αυτοκίνητο και τα μετέφεραν στο γραφείο της Αστικής Πανίδας. Από την επόμενη κιόλας μέρα, μπήκαν σε διαδικασία φροντίδας: σπιτάκια, τροφή, καθαριότητα, ιατρικός έλεγχος. «Μεγάλωσαν μαζί μας 40 ημέρες για να μπορέσουν να κάνουν τα εμβόλια και τις απαραίτητες θεραπείες. Ερχόμασταν τρεις φορές την ημέρα για να τα ταΐσουμε, να καθαρίσουμε, να βγάλουμε βόλτα τη μαμά. Ήταν κάτι που μας δυσκόλεψε, αλλά και κάτι που μας δοκίμασε. Και καταλάβαμε ότι μπορούμε. Αυτό μας ένωσε σαν ομάδα».
Η συνέχεια ήταν εξίσου συγκινητική. Οργάνωσαν εκστρατεία υιοθεσίας και κατέβηκαν ξανά στην πλατεία της Νέας Σμύρνης για να βρουν τις παντοτινές τους οικογένειες. «Η απήχηση του κόσμου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Τα σκυλάκια δόθηκαν όλα μέσα σε μιάμιση ώρα. Είχαν έρθει ήδη για να τα πάρουν. Δεν το πιστεύαμε».
Η στιγμή του αποχωρισμού, βέβαια, δεν ήταν εύκολη. «Για κάθε σκυλί που έφευγε από την αγκαλιά μας, χαιρόμουν αλλά στενοχωριόμουν κιόλας. Ήταν ένα ξεκίνημα έντονο, και μου έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι έτσι πρέπει να πράττω. Να τα βάζω στο αμάξι μου εγώ η ίδια, να τα καθαρίζω, να τα ταΐζω, να τα προσέχω, να τα πηγαίνω στον γιατρό. Αυτό είναι το σωστό».
Τι θα ήθελε να δει να κάνουν οι περισσότεροι πολίτες; «Για μένα, το νερό είναι το πιο απλό και το πιο απαραίτητο. Αν μπορούσε κάθε πολυκατοικία να έχει ένα μπολάκι με νερό θα ήταν τέλειο. Η Νέα Σμύρνη έχει πάνω από 4.000 γατιά, δηλαδή 10-15 σε κάθε τετράγωνο». Η σίτιση, όμως, πρέπει να γίνεται σωστά. «Με ξηρά τροφή, όχι με αποφάγια. Σε καθαρά μπολάκια, όχι σε βρώμικα που μπορεί να ενοχλούν τους γείτονες. Όχι υγρή τροφή στο πάτωμα, όχι αλουμινόχαρτα. Υπάρχουν πολλοί που σιτίζουν άναρχα και η γειτονιά παραπονιέται και δικαίως. Πρέπει όλοι να το κάνουμε σωστά».
Η βοήθεια δεν περιορίζεται βέβαια σε νερό και φαγητό. «Κάποιος μπορεί να γραφτεί σε ένα φιλοζωικό σωματείο, να βοηθήσει με μια μικρή φιλοξενία, με μια μεταφορά, με μια περίθαλψη –ακόμα και οικονομικά. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: να περάσουμε στα παιδιά μας την παιδεία της φιλοζωίας. Ότι συνυπάρχουμε με όλα τα πλάσματα σε αυτόν τον πλανήτη, ότι δεν πρέπει να είμαστε βίαιοι, ότι πρέπει να τα σεβόμαστε».
Για τον λόγο αυτό, η Αντιδήμαρχος επισκέπτεται συχνά τα σχολεία και μιλά η ίδια στα παιδιά. «Τους λέω ότι είναι συνεργάτες μου. Ότι είμαστε φύλακες των αδέσποτων ζώων της πόλης». Μια μέρα, θυμάται χαρακτηριστικά, την πήρε μια μητέρα τηλέφωνο. «Η κόρη της είχε βρει ένα χτυπημένο γατί. Πήγαμε και το κοριτσάκι περίμενε εκεί, μαζί με τη μαμά του. Δεν το ξεχνάω αυτό».
Δύσκολες ισορροπίες, βαθιά επιμονή και ένα όραμα που ωριμάζει
Δεν είναι εύκολο να διαχειρίζεσαι την καθημερινότητα δεκάδων αδέσποτων ζώων σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη. Η καθημερινότητα στο πεδίο δεν είναι πάντα απλή, ούτε ρομαντική. Το έργο της αστικής πανίδας έχει πρακτικές δυσκολίες και ανθρώπινες τριβές.
Η Μαρίνα Δεκούλου μιλά με ειλικρίνεια για όλα αυτά: από την υποχρηματοδότηση που επιβραδύνει τις περιθάλψεις, μέχρι την προσπάθεια να χτιστεί εμπιστοσύνη με εθελοντές που συχνά βλέπουν την παρουσία του δήμου με καχυποψία. «Θέλει δουλειά να καταλάβουν ότι κάποιοι από εμάς είμαστε πραγματικά φιλόζωοι και το αγαπάμε αυτό που κάνουμε», εξηγεί. Κάποιες φορές, φτάνουν να τη ρωτούν ακόμη και «τι τα κάνετε τα γατιά; Έχω ακούσει ότι τα σκοτώνετε!».
Παρά τις δυσκολίες, πάντως, ο απολογισμός ως σήμερα είναι θετικός. «Έχουμε διπλασιάσει τα σπιτάκια, τις ταΐστρες και τις ποτίστρες στην πόλη μας. Τριπλασιάσαμε τις στειρώσεις, κάναμε πολλές υιοθεσίες και, πάνω απ’ όλα, έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα που δουλεύει με καρδιά. Έχω ένα σωματείο που με στηρίζει και πολλούς εθελοντές δίπλα μου. Αυτό το θεωρώ μεγάλη επιτυχία».
Για το μέλλον, οι στόχοι είναι συγκεκριμένοι. «Θέλω δημοτικό κτηνιατρείο, το οποίο το τρέχουμε για να γίνει μέσα στο 2026. Το χρειάζεται η πόλη μας, το χρειάζονται οι εθελοντές μας. Και θέλω να μεγαλώσουμε το δίκτυο υιοθεσιών –να φτάνουν ακόμη περισσότερα ζώα στα σωστά σπίτια, στους σωστούς ανθρώπους. Δεν σταματάμε να δουλεύουμε. Ούτε μια μέρα».
Στην πραγματικότητα, αυτό που χτίζεται στη Νέα Σμύρνη δεν είναι απλώς μια υπηρεσία για τα αδέσποτα. Είναι μια νέα κουλτούρα. Μια καθημερινή υπενθύμιση πως η φιλοζωία δεν είναι ιδιότητα, αλλά στάση. Δεν είναι δουλειά ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας, αλλά ευθύνη όλων μας, μέσα από μικρές πράξεις, από ένα μπολάκι νερό μέχρι μια αγκαλιά που δίνεται την ώρα που χρειάζεται. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό πραγματικά, όπως η Μαρίνα Δεκούλου και η ομάδα της, τόσο θα υπάρχουν και ζώα που θα βρίσκουν σπίτι, φροντίδα και μια ζεστή οικογένεια. Με λίγα λόγια, μια νέα ζωή.