Τα απομνημονεύματα ενός χαμένου καλοκαιριού
#NouPou-er: Ο Νίκος Μίχαλος εγκαινιάζει τη στήλη του στο NouPou και την αφιερώνει - πού αλλού;- στο καλοκαίρι. Στο καλοκαίρι που μόλις τελείωσε αλλά και σε ένα άλλο καλοκαίρι: Το καλοκαίρι το παλιό, το ορθόδοξο.
- 08/09/2024
Όλο το χειμώνα περιμένουμε το καλοκαίρι. Και όταν έρχεται το καλοκαίρι, δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Κάποτε η Αθήνα άδειαζε τον Αύγουστο και τώρα είναι γεμάτη από κόσμο που δεν ξέρουμε. Κάποτε το να βγεις και να βρεις έναν φίλο σου ήταν έξοδος, τώρα του στέλνεις στο γκρουπ που έχεις φτιάξει στο WhatsApp, σου απαντάει και είναι σαν να τον είδες…
Κάποτε σταματούσαμε στον δρόμο και πέρναμε καρπούζια μαζί με τον πατέρα μας, αλλά τώρα θα πάμε στα βιολογικά γιατί έτσι πρέπει. Κάποτε μετράγαμε τα παγωτά και τα μπάνια, τώρα το να μετρήσεις είναι λίγο πρόβλημα γιατί ο λογαριασμός δε βγαίνει. Πολύ καλοκαίρι για το τίποτα δηλαδή.
Κάποτε πηγαίναμε γρήγορα στο μαγαζί της γειτονιάς, για να εμφανίσουμε το φιλμ με τις φωτογραφίες, να μαζευτούμε σε ένα καφέ και να τις δούμε όλοι και να γελάσουμε. Το καλοκαίρι του digital κόσμου παίζει θέατρο και οι πρωταγωνιστές της παράστασης δεν κάνουν διακοπές. Υποκρίνονται ότι κάνουν. Ανάμεσα στον σωστό φωτισμό, στο σωστό background, στο σωστό κείμενο, δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση, οι απαιτήσεις της κάθε καλοκαιρινής φωτογραφίας γίνονται και πιο απαιτητικές. Η μάχη για το πιο ωραίο καλοκαίρι είναι δυσκολότερη και από τη μάχη του Champions League για να μπεις σε όμιλο.
Το σεβίτσε έχει αντικαταστήσει τη χωριάτικη. Το θερινό σινεμά το έχει αντικαταστήσει το Netflix. Το Nitro του Πέτρου το έχει αντικαταστήσει το Twitter της Σούλας. Τη Μύκονο του Caprice την έχει αντικαταστήσει το Zuma του Λονδίνου. Ουδείς αναντικατάστατος λοιπόν.
Το καλοκαίρι παλιά δεν δεχόταν αντιρρήσεις, δεν δεχόταν καινούργιες προτάσεις. Eίχε τον δικό του εαυτό και τη δική του επιθυμία για να περάσεις καλά. Σε έκανε από μόνο του να το θες ακόμα περισσότερο και να μη λογαριάζεις δυσκολίες και ανηφόρες. Τα σταφύλια τα έτρωγες με ένα πλύσιμο και τα καρπούζια με ένα κόψιμο. Το παγωτό ήτανε Magnum και το σουβλάκι παιδικό. Το αμαρέτο ήταν με λεμόνι και το ψωμί καρβέλι από τον φούρνο. Το 112 ήταν το 141 γιατί δεν είχαμε ρολόγια. Είχαμε μόνο το καλοκαίρι. Γι’ αυτό και το αγαπούσαμε.
Θυμάμαι ότι άνοιγα το παράθυρο με τον πατέρα μου γιατί είχε ζέστη και ξαπλώναμε στο μπαλκόνι γιατί γουστάραμε. Παίζαμε μπάσκετ στα ανοιχτά και όταν βράδιαζε ξαναπαίζαμε μπάσκετ στο δωμάτιο, με μια μπασκέτα πίσω απ’ την πόρτα. Γιατί πολύ απλά ήταν καλοκαίρι.
Ας χαλαρώσουμε λοιπόν και ας δούμε το καλοκαίρι σαν ένα μήνα του χρόνου που απλά μας βοηθάει να ξεφύγουμε και οχι σαν μία εποχή που πρέπει να χωρέσουμε μέσα όλη την πίεση του χειμώνα. Ας το δούμε όπως μας βλέπει και αυτό: ανέμελα και όχι πιεστικά.
Το καλοκαίρι παλιά ήταν ωραίο, μαυρισμένο και σε φλέρταρε. Σε κοίταζε το κοίταζες και βούταγες.
Μην το κάνουμε κι αυτό να θέλει να κλείσει ραντεβού σε ψυχολόγους. Πολλή δουλειά έχουν ήδη από εμάς.
Ο Νίκος Μίχαλος είναι co-founder του NouPou και founder της FMN.